همه ما میدانیم که در مورد برنامه نیروی متخصص فدرال چه گذشته است. آقای وزیری تازه نفس در سال ۲۰۰۸ وارد میدان می شود گرد و خاکی می کند، لیستی اعلام می کند و مدعی می شود که کانادا تاکنون در زمینه مهاجرت به خطا رفته است و هزاران نفر را سالها معطل کرده بدون اینکه به شغل آنها نیازمند باشد و ما آمده ایم با این لیست جادویی. ما فقط در این رشته ها مهاجر می پذیریم و با توجه به نیاز فوری کانادا به اینها تنها ۶ تا ۱۲ ماه صرف بررسی پرونده آنها خواهد شد و بعد از آن همه مشکلات حل است.
در عمل چه می شود: به تعدادی از متقاضیان ظرف همان ۶ تا ۱۲ ماه ویزا می دهد و نمایشی دیدنی از سرعت عمل به راه می اندازد اما پس از مدتی این سرعت کاهش می یابد و اکنون از این لیست مدتهاست کسی خبری نگرفته و ویزایی صادر نشده تو گویی زمان برای آقای وزیر متوقف شده است.
ماه جون ۲۰۱۰ لیست جدید می اید با مشترکات بسیار با لیست قبلی این بار با ۲۰ هزار ظرفیت برای کل سال و هزار نفر در هر تخصص. باز همان داستان است نمایش آغاز می شود و تعدادی از افراد این لیست که اتفاقا هم رشته هایشان در لیست قبلی بیش از یک سال است منتظرند، ویزا دریافت می کنند. نمایش اما متوقف می شود و به جون ۲۰۱۱ می رسیم و لیست جدید و ظرفیت کمتر اما هنوز از منتظران لیست ۳۸ گانه خبری نیست با وجود این وزیر بر اولویت لیست جدید تاکید می کند. در پاسخ نامه های ارسالی معترضین لیست ۳۸ گانه از وقاحت کم نمی گذارد و می گوید اگر دیگر قصد مهاجرت ندارید پرونده خود را پس بگیرید.
رفتار اداره مهاجرت سوالات بزرگی را مطرح می کند که نمونه آنها به شرح زیر است:
۱- بر چه اساسی متقاضیان لیست جدید در همان رشته هایی که در لیست ۳۸ گانه بوده اند بر همکاران و هم رشته هایشان ترجیح داده می شوند. چه تفاوتی است بین پزشک ایرانی که در سال ۲۰۰۹ اقدام کرده و پزشکی که در سال ۲۰۱۰ اقدام کرده است. این تبعیض است و خلاف اصول قانون اساسی کانادا و نیز اصول حقوق بشر که کانادا مدعی پایبندی به آن است. کدام منطق می پذیرد که بین این دو نفر آنکه بعدا اقدام کرده است ترجیح داده شود؟ تعهدات کانادا به عنوان دولت دموکراتیک مدعی عدالت چه می شود؟
۲- آقای وزیر تاکنون چه کرده است؟ با آمارهایی که می دهد هنوز تعداد متقاضیان مانده در صف زیادند. از سوی دیگر در یک سال گذشته کمتر از ۲۰ هزار درخواست دریافت کرده است. اداره مهاجرت به چه کاری مشغول است که از یک طرف آمار پرونده های در صف مانده کم نمی شود، ویزاهای زیادی صادر نمی شود و از سوی دیگر حجم پرونده های جدید هم بسیار کم شده است. به تعبیری آنجا چه خبر است؟
ما چه کرده ایم:
بر خلاف آنچه برخی دوستان این سو و آن سو مطرح کرده اند ما در این زمینه بی تفاوت نبوده ایم و تلاش خود را کرده ایم. در زمانی که محافظه کاران در اقلیت بودند با نامه نگاریهای متعدد به این موضوع اعتراض شد. همه نمایندگان مجلس کانادا نامه های ما را دریافت کردند و ما امید داشتیم که در کارزار انتخاباتی ماه می ۲۰۱۱ بتوانیم فشارهایی را بر دولت محافظه کار وارد کنیم.
لیبرالها تلاشی نکردند که امیدی هم به آنها نبود اما مانند گذشته حزب ان دی پی عملا موضوع مهاجرت را در مبارزات انتخاباتی خود قرار داد و مرحوم جک لیتون رهبر این حزب که امروز سه روز است چهره در خاک کشیده همانگونه که در موضوع اعتراض ما به سفارت کانادا در تهران در سال ۲۰۰۸ فعالانه حمایت کرد این بار نیز وزیر مهاجرت را به چالش کشید اما آنقدر موضوعات دیگر به خصوص بحثهای اقتصادی در این مبارزات انتخاباتی جدی بود که امکان فشار بیشتر از سوی ان دی پی در موضوع مهاجرت نبود.
بر خلاف انتظار, و یا حداقل امید ما, محافظه کاران برنده انتخابات شدند و صاحب دولت اکثریت و امید ما به فشار به این حزب غیر پاسخگواز طریق لابی با احزاب رقیب کمرنگ شد اما یک مرد قوی در این میان رهبر اپوزیسیونی قوی شد. بله ان دی پی در جایگاه دوم قرار گرفت و لیتون شد نخست وزیر در سایه.
حقیقت آن است که به این نتیجه رسیدیم که در شرایط داشتن دولت اکثریت نامه نگاری با دولت محافظه کار را فایده ای نیست و باید طرحی نو در انداخت. در ماه جولای ۲۰۱۱ در مشورت با دوستان و وکلای همکار تصمیم بر آن شد که درخواست ملاقاتی از آقای لیتون بشود تا موضوع به روشنی برای ایشان مطرح شود و تلاش کنیم با فشار در پارلمان وزیر را به پاسخگویی واداریم. پیش از آن مقرر شد کاری آماری روی پرونده های کنپارس انجام شود و بسیار مستدل وزیر به چالش کشیده شود. هدف حداقلی نیز قانع کردن بازرس کل کانادا برای انجام تحقیق و تفحص در مورد عملکرد اداره مهاجرت از سال ۲۰۰۸ به بعد و به خصوص نمایندگی دمشق آن بود.
اطلاعات آماده شد و قرار بود ما در نیمه دوم سپتامبر به اتفاق همکار وکیلمان خانم کاترینا پارکر آقای لیتون را ملاقات کنیم که متاسفانه با مرگ ناگهانی او باید صبر کرد و منتظر شد که چه کسی سکان این حزب را در دست می گیرد. به نظر می رسد شانس رهبری آقای توماس موکلیر بسیار بالاست. توماس وکیلی است که در مونترآل زندگی می کند و نماینده یکی از مناطق مرکزی مونترآل در پارلمان کاناداست و خوشبختانه امکان رایزنی خوبی با وی وجود دارد.
با توجه به آنچه گفتم به نظر بنده راهی جز همراه کردن حزب قوی ان دی پی با خود نداریم و باید منتظر شویم تا رهبری در این حزب تثبیت شود. در این فاصله اطلاعاتی هست که باید جمع آوری شود اینکه چه تعداد افراد در نوبتند و چه افرادی و در چه زمانی مدیکال دریافت کرده اند و …….. با وجود حجم مناسب پرونده های کنپارس که عملا امکان استدلال را فراهم می کند ولی ما از دریافت اطلاعات همکاران و هر یک از دوستانی که آمادگی همکاری با ما را دارند استقبال می کنیم. همچنین آمادگی خود را برای همکاری در هر پروژه ای که منجر به پاسخگویی وزیر شود با رهبری هر مجموعه و یا فردی اعلام می کنیم
ثبت دیدگاه