سال ۲۰۱۳ رو به پایان است. سالی که ماه‌های پایانی آن برای ایران ما و ایرانیان نویدبخش خارج شدن از زیر سایه سنگین جنگ و امید به صلح و دوستی با جهانیان بود. بگذریم از اینکه با وجود همه تحولات مثبت جهانی در مورد ایران، دولت هارپر همچنان بر طبل دشمنی با ایرانیان و نه حتی دولت ایران می‌کوبد و بر سیاست‌های گاه بچه‌گانه دولت محافظه‌کار در ایجاد محدودیت برای ایرانیان چه آنها که در این سامان می‌زیند و بخشی از جامعه کانادا هستند و چه آنها که در ایران هستند و سودای سفر یا مهاجرت به این سرزمین دارند، پای می‌فشارند. این رفتار چندان دور از انتظار نیست که هنوز دستور آتش‌بس از کشور خاورمیانه‌ای فرمانده صادر نشده است.
در زمینه‌های دیگر را نمی‌دانم ولی در حوزه مهاجرت هزاران متقاضی ایرانی در برنامه‌های تجاری بازیچه رفتارهای غلط و غیر منطقی دولت فعلی شده‌اند. دولت به قول‌های خود نیز در بررسی موردی پرونده‌ها و صدور مجوزهای موردی هم پایبند نیست و بیش از یک سال است که صدها درخواست روی میز وزیر خارجه کانادا منتظر امضای اوست. از سوی دیگر پرونده صدها نفر که برخی از آنها تقریبا ۴ سال است سرمایه خود را بر اساس قانون به نهادهای مالی کانادایی داده‌اند در سفارت دولت فخیمه در آنکارا خاک می‌خورد. تو گویی دولت محافظه‌کار کانادا را برنامه این است که با آزار ایرانیان حتی آنان که متقاضی مهاجرت به کانادا بوده‌اند و سرمایه خود را به نفع این کشور درگیر ساخته‌اند فرمانده خاورمیانه‌ای را خوشحال کند.
البته دور نیست که مشکلات ساخته سیاست‌پیشگان و جنگ‌طلبان حل شود و آنگاه است که تیم آقای نخست‌وزیر اگر هنوز در عرصه قدرت باشند را چاره‌ای جز دلجویی و عذرخواهی از ایرانیان و ایرانی‌تباران کانادایی نیست. این تجربه‌ای است که این کشور بارها از سر گذرانده است و این بار ما قربانی تکرار این تجربه ناخوشایند هستیم. به یقین اگر دولت کانادا رفتار درستی را با کانادایی‌های ژاپنی‌تبار در دهه ۴۰ میلادی داشت مجبور نمی‌شد در دهه ۹۰ میلادی با سرافکندگی از این جامعه عذر تقصیر بخواهد و آقای نخست‌وزیرش آن رفتار و کردار را نقطه تاریکی در تاریخ کانادا بخواند. همین آقای هارپر هم در طول دوره نخست‌وزیری‌اش دست کم سه بار مجبور به عذرخواهی بابت ظلمی که دولت‌های پیش از او به بخشی از جامعه کانادایی روا داشته‌اند شده است.
کاش ایجاد لکه‌های سیاه در تاریخ کشورها در همان زمان درک می‌شد و برای درک آن نیازمند زمان نبودیم. لازمه چنین امری این است که این‌گونه دولت‌ها به جای عذرخواهی در آینده، در زمان حال دغدغه عدالت می‌داشتند.
یادداشت علی مختاری، مدیر گروه رسانه‌ای پرنیان و ناشر نشریه پرنیان کانادا را در این صفحه از شماره ۱۸ بخوانید.
ثبت دیدگاه