قرار داشتن در میان فهرست ثروتمندترین کشورهای جهان به معنای فقدان شهروندان فقیر نیست. رسانه‌ها و فعالان اجتماعی کانادا در این روزها درباره میزان موفقیت اجرای برنامه‌های دو دهه اخیر در زمینه فقرزدایی در کشور بحث می‌کنند.
بیست سال پس از این‌که مجلس عوام کانادا رای بر پایان دادن به فقر در این کشور و بویژه برای کودکان تا سال ۲۰۰۰ داد، هنوز هم نشانه‌هایی از این معضل در گوشه و کنار کشور به چشم می‌خورد و بنا بر گزارش جدیدی که توسط گروه «کمپین ۲۰۰۰ انتاریو» منتشر شده، از هر ۱۰ کودک کانادایی یک نفر در خانواده کم‌درآمد و در شرایط سخت به سر می‌برد. این رقم در استان انتاریو از هر ۹ کودک یک نفر را شامل می‌شود. این مقاله از سوی تیم نویسندگان شرکت خدمات مهاجرتی کنپارس به مدیریت آقای دکتر مختاری تهیه شده و در سایت www.parscanada.com منتشر شده است. انتشار آن در دیگر وب سایتها تنها با ذکر منبع مجاز است. تقاضا داریم موارد تخلف را از طریق ایمیل [email protected] به اطلاع ما برسانید. برای اقدام به مهاجرت از طریق نیروی متخصص، سرمایه گذاری و هر گونه روش دیگر با دفاتر شرکت کنپارس تماس بگیرید.
در گزارش سال ۲۰۰۹ این گروه درباره فقر کودکان و خانواده‌ها که درست همزمان با فرارسیدن بیستمین سالگرد اعلام این پیمان منتشر شد، تقریبا ۹.۵ درصد از کل کودکان کانادایی در فقر زندگی می‌کنند که این رقم نسبت به ۱۱.۹درصدی که در گزارش سال ۱۹۸۹ به چشم می‌خورد بهبود نشان می‌دهد؛ گرچه هنوز تا محو کامل فقر فاصله زیادی دارد. البته کمپین ۲۰۰۰ برای استخراج ارقام نهایی این گزارش، درآمد افراد بعد از پرداخت مالیات از دو سال پیش به این سو(یعنی زمانی که هنوز رکود اقتصادی فعلی تأثیرات منفی خود را نشان نداده بود) را مد نظر قرارداده است. بنابراین نمی‌توان نتایج حاصل را نتیجه رکود موجود دانست و چه بسا با درنظر گرفتن عامل فوق، نتایجی نامطلوب‌تر از آنچه شاهد هستیم به دست آید.
متاسفانه دراین گزارش استان انتاریو با ۱۱.۷درصد کودکان در فقر که حدود یک‌سوم آنها در خانواده‌های کم‌درآمد زندگی می‌کنند و حداقل یکی از والدین آنها در کل طول سال کارتمام وقت می‌کنند، یکی از استان‌های مطرح است. گرچه دولت استانی از دسامبر سال گذشته با اتخاذ تدابیری تلاشی را در پیش گرفته که تا سال ۲۰۱۳ حدود نود هزار کودک فقیر این استان را از این معضل نجات دهد اما طبیعی است که با توجه به رکود موجود برای حل این بحران باید بر حجم این تلاش‌ها افزود. از جمله راه‌هایی که در این گزارش برای مقابله با بحران پیش‌رونده فقر در استان انتاریو پیشنهاد شده عبارتند از:
- ارائه کمک‌های اجتماعی به کودکان بزرگتر تا سقف ۱۰۰ دلار در ماه و بالا بردن مقدار مجاز دارایی خانواده‌ها؛
- در نظر گرفتن کمک ماهانه جدید برای خانواده‌های کم درآمد و مستاجر؛
- سرمایه‌گذاری برای فراهم آوردن امکانات و فضای نگهداری از کودکان در هر مکان ممکن؛
- افزایش حداقل دستمزد تا ۱۱ دلار کانادا تا سال ۲۰۱۱ و هماهنگ کردن آن با نرخ تورم؛
- افزایش مقدار کمک‌های دولت استانی به کودکان تا سقف ۱۲۵ دلار کانادا در ماه.
این مقاله از سوی تیم نویسندگان شرکت خدمات مهاجرتی کنپارس به مدیریت آقای دکتر مختاری تهیه شده و در سایت www.parscanada.com منتشر شده است. انتشار آن در دیگر وب سایتها تنها با ذکر منبع مجاز است. تقاضا داریم موارد تخلف را از طریق ایمیل [email protected] به اطلاع ما برسانید. برای اقدام به مهاجرت از طریق نیروی متخصص، سرمایه گذاری و هر گونه روش دیگر با دفاتر شرکت کنپارس تماس بگیرید.
البته استان‌های مختلف از این نظر با هم تفاوت دارند. برای مثال در این گزارش استان بریتیش‌کلمبیا (به مرکزیت ویکتوریا آیلند و با شهر مطرح ونکوور) با رقم ۱۸.۸درصدی فقر کودکان، برای ششمین سال متوالی رتبه نخست را کسب کرده است که از رقم کل کشور در سال گذشته که ۱۵ درصد بوده فاصله زیادی دارد و گروه کمپین ۲۰۰۰ بریتیش‌کلمبیا مصر است که دولت استانی با بالابردن حداقل دستمزد، بیشتر کردن کمک‌های دولتی و فراهم نمودن سیستم بهداشتی ارزان‌تر و برنامه‌های اسکانی، از حجم این معضل بکاهد.
در گزارش مذکور به طور کلی از دولت مرکزی خواسته شده تا مزایایی که سالانه به هر کودک تعلق می‌گیرد تا ۵۴۰۰ دلار کانادا افزایش یابد، حداقل حقوق برای شاغلین به ساعتی ۱۱ دلار برسد و برای کاهش فقر در میان اقوام بومی کانادا برنامه‌هایی به اجرا درآید. این مقاله از سوی تیم نویسندگان شرکت خدمات مهاجرتی کنپارس به مدیریت آقای دکتر مختاری تهیه شده و در سایت www.parscanada.com منتشر شده است. انتشار آن در دیگر وب سایتها تنها با ذکر منبع مجاز است. تقاضا داریم موارد تخلف را از طریق ایمیل [email protected] به اطلاع ما برسانید. برای اقدام به مهاجرت از طریق نیروی متخصص، سرمایه گذاری و هر گونه روش دیگر با دفاتر شرکت کنپارس تماس بگیرید.
خانم لارل راتمن، یکی از نویسندگان این گزارش و از اعضای کمپین ۲۰۰۰، میزان موفقیت کشور در دستیابی به هدف محو فقر را یک موفقیت حداقلی می‌داند. او در مصاحبه‌ای با شبکه تلویزیونیCTV دراین‌باره گفت: «در یک بازه زمانی ۱۲ تا ۱۵ ساله بعد از توافق بر سر پیمان محو فقر و به‌رغم رشد و موفقیت اقتصادی‌ای که کشور در این سال‌ها داشت، این پیشرفت بسیار اندک است. ما هنوز بیش از ۶۳۴ هزار کودک داریم که در خانواده‌های کم‌درآمد زندگی می‌کنند و بسیاری از آنها اغلب باید از بانک‌های غذایی کمک بگیرند. بیشترآنها وضعیت مسکن درستی ندارند و دائم مجبور به جابه‌جایی و تغییر مدرسه هستند. به نظر می‌رسد که کشور در این معضل گرفتار شده و باید برای بهبود سریع‌تر اوضاع فکری کند.»
او در ادامه بزرگ‌ترین مانع در این راه را فقدان رهبری و عزم کافی دانسته و اظهار امیدواری‌کرد که با الگو قرار دادن کشورهای دیگر و بسیج مؤسسات غیردولتی و همکاری و همفکری مسئولان در هدایت درست این حرکت، اهداف مورد نظر آن محقق گردد.
البته کانادا به دلیل اجرای سیاست‌های گسترده تامین اجتماعی و حمایتی از خانواده‌های کم‌درآمد، یکی از کشورهای خاص در میان کشورهای پیشرفته است و عموماً ثروتمندان این کشور، مدیران گذشته کشور (خصوصاً لیبرال‌ها) را به اتخاذ سیاست‌های افراطی حمایت از افراد کم‌درآمد با فشار بر ثروتمندان که به فرار سرمایه و سرمایه‌داران به کشورهایی نظیر آمریکا که فاقد سیاست‌های فراگیر تامین اجتماعی هستند متهم می‌کنند. آنها یادآوری می‌کنند که مجموعه این سیاست‌ها به سوءاستفاده افراد تنبل و کاهل منجر شده و اصولاً وضعیت اقتصادی کشور در دو دهه گذشته به گونه‌ای بوده است که بسیاری از خانواده‌های کم‌درآمد می‌توانسته‌اند با تلاش بیشتر از این وضعیت خارج شوند و درواقع، این خانواده‌ها منفعت خود را در ادامه دادن به این وضعیت می‌دانسته‌اند. هرچند که بخشی از این ادعا درست به نظر می‌رسد اما نمی‌توان آن را به همه تعمیم داد.
گروه دیگری که دیدگاه تعدیل شده‌تری دارند به حقایق آماری اشاره می‌کنند و کاربرد واژه فقیر برای این گروه از بچه‌ها را نادرست می‌دانند. این افراد به مجموعه امکاناتی که همین کودکان به اصطلاح فقیر از نظر دسترسی به غذا، بهداشت و درمان رایگان، وسایل آموزشی و تفریحی در اختیار دارند اشاره می‌کنند و یادآوری می‌کنند که در مقایسه با بچه‌های اکثر نقاط جهان این کودکان فقیر نیستند و شرایط زندگی آنها حتی برای بسیاری از بچه‌های طبقات متوسط سایر جوامع یک آرزو است. در مقابل، گروه دیگر به تفسیر واژه‌ها در بستر شرایط اجتماعی و اقتصادی هر جامعه اشاره می‌کنند. از نظر آنها، وقتی بچه‌ای از یک خانواده کم‌درآمد کانادایی، شرایط و امکانات خود را با هم سن و سالانی از خانواده‌های سایر طبقات اجتماعی جامعه مقایسه می‌کند احساس ناخوشایندی به وی دست می‌دهد.
در مجموع، حق با هر یک از این گروه‌ها که باشد باید آرزو کرد که آمار سال ۲۰۲۰ بسیار بهتر از سال ۲۰۱۰ باشد
این مقاله از سوی تیم نویسندگان شرکت خدمات مهاجرتی کنپارس به مدیریت آقای دکتر مختاری تهیه شده و در سایت www.parscanada.com منتشر شده است. انتشار آن در دیگر وب سایتها تنها با ذکر منبع مجاز است. تقاضا داریم موارد تخلف را از طریق ایمیل [email protected] به اطلاع ما برسانید. برای اقدام به مهاجرت از طریق نیروی متخصص، سرمایه گذاری و هر گونه روش دیگر با دفاتر شرکت کنپارس تماس بگیرید.
ثبت دیدگاه