پنج‌شنبه 30 اکتبر 2014، استفن هارپر نخست وزیر کانادا در فاصله کمتر از یک سال به برگزاری انتخابات فدرال سال 2015، برنامه‌های مهمی را در قالب حمایت‌های مالیاتی از خانواده‌ها اعلام کرد. اهم این برنامه‌ها عبارتند از:
- برنامه Family Tax Cut که به income splitting هم شهرت دارد، می‌تواند تا سقف 2000 دلار در سال، اعتبار مالیاتی tax credit به زوج‌هایی که فرزند زیر 18 سال سن دارند اعطا کند. این برنامه برای حدود 1.7 میلیون خانوار کارایی دارد و کمک به خانواده‌هایی است که یکی از زوجین درآمد بالایی دارد اما زوج دیگر درامدی ندارد یا درآمدش خیلی اندک است؛
- افزایش کمک هزینه کودکان که Universal Child Care Benefit خوانده می‌شود. تاکنون دولت فدرال به ازای هر بچه زیر 6 سال، ماهانه 100 دلار به خانواده‌ها کمک می‌کرد. از ابتدای سال 2015، این مبلغ به 160 دلار در ماه افزایش می‌یابد و در کنار آن به ازای بچه‌های 6 تا 17 سال، ماهانه 60 دلار پرداخت خواهد شد. حدود 4 میلیون خانوار از این برنامه بهره خواهند برد.
- حداکثر رقمی که خانواده‌ها می‌توانند زیر عنوان Child Care Expense Deduction در زمان محاسبه مالیات سال 2014، به عنوان معافیت قانونی (با رعایت شرایطی) اعلام کنند برای بچه‌های زیر 7 سال از 7000 دلار به 8000 دلار افزایش یافته است؛ و برای بچه‌های 7 تا 16 سال از 4000 دلار به 5000 دلار. این رقم برای بچه‌های دارای نارسایی یا ناتوانی جسمی یا مغزی از 10 هزار دلار به 11 هزار دلار افزایش یافته است. در مجموع چیزی حدود 200 هزار خانوار کانادایی می‌توانند از این برنامه استفاده کنند.
مهم‌ترین و جنجالی‌ترین برنامه اعلام شده همان مورد اول است که از قول‌های انتخاباتی هارپر در سال 2011 بوده است و حالا بالاخره برای 2-3 ماه قبل از انتخابات (از زمان شروع برنامه) عملی می‌شود. بر مبنای این برنامه که تنها زوجین بچه‌داری که یکی از آنها درآمد بالایی دارد مشمول آن می‌شود با تقسیم درآمد میان دو زوج، رقم درآمد شخصی کسی که درآمد بالا داشته کاهش می‌یابد و چون محاسبه مالیات بر درآمد به صورت پله‌ای است، از میزان مالیات وی کاسته می‌شود. این طرح که خانوارهای طبقه متوسط کانادا (که عموما هر دو زوج کار می‌کنند و درآمد هیچکدام هم خیلی زیاد نیست) و همچنین خانواده‌های تک‌نفره یا فاقد بچه مشمول آن نمی‌شوند از ابتدا مورد اعتراض گروه‌های سیاسی رقیب بوده و بعد از اعلام هارپر هم این اعتراضات گسترش پیدا کرد. استدلال مخالفان این است که این برنامه اجحاف به خانواده‌هایی است که کار می‌کنند و مالیات می‌دهند اما بهره‌ای از این برنامه دریافت نمی‌کنند و تنها برای خوشنودی طرفداران سنتی محافظه‌کاران که معمولا خانواده‌های ثروتمندی هستند که مادر خانواده کار نمی‌کند طراحی شده است. گروه‌های ضد فقر هم مجموعه این برنامه‌ها را تبلیغاتی و برای کاهش فقر و بهبود شرایط زندگی خانواده‌های کم‌درآمد به‌ویژه زنان سرپرست خانوار بی‌اثر و حتی ظالمانه دانسته‌اند.
در میان محافظه‌کاران اما دو دسته موافق و مخالف برای این برنامه‌ها به‌ویژه اولی شکل گرفته است. مخالفان که مطرح‌ترین آنها وزیر فقید دارایی کانادا، جیم فلاهرتی بود اجرای طرح «تقسیم درآمد» را از بعد اقتصادی زیر سوال می‌بردند و چنین استدلال می‌کردند که این طرح از بودجه عمومی که هنوز دچار کسری است می‌کاهد و سود و تاثیر چشم‌گیری هم ندارد. در مقابل اکثر نمایندگان محافظه‌کار و چند عضو مقتدر کابینه از جمله خود هارپر و جیسن کنی به دلیل تبعات سیاسی و امکان بروز تاثیر منفی در انتخابات آینده بر عملی کردن آن تاکید داشتند و بالاخره نظیر همین گروه غالب شد.
ثبت دیدگاه