رییس دولت استان انتاریو در آغاز سال جدید میلادی دست به تغییرات مهمی در ترکیب کابینه زد. تغییراتی که در مواردی چون جابجایی وزیر محبوب و موفق آموزش و پرورش سبب شگفتی فعالین سیاسی و اجتماعی استان شد. اما به نظر می‌رسد این تغییرات یک هدف مهم در پیش دارند: گذر از سال بحرانی ۲۰۱۰ و آمادگی برای انتخابات مهم سال ۲۰۱۱.
دولت انتاریو با این‌که تقریبا تمام گروه فروشنده‌های خود را عوض کرده اما هنوز هم همان مدیر سابق را دارد. گرچه تغییرات اخیر در ترکیب کابینه سببب تغییر حدود نیمی از وزیران دولت استان انتاریو شده اما هنوز هم کسی که بیش از همه مسئول اوضاع موجود محسوب می‌شود شخص نخست‌وزیر، دالتون مک‌گینتی، است. به نظر نمی‌رسد که هیچ یک از وزرای قدیمی به ویژه برد دوگود در پست وزارت انرژی و زیرساخت‌ها، لیونا دامبراوسکی در پست وزارت آموزش و کتلین وین در پست وزارت حمل و نقل، در موقعیت جدیدی که قرار گرفته‌اند قرار باشد یا تشویق شوند به این که خط و مشی اصلی کاری خود را تغییر بدهند.
انتظاری که از آنها می‌رود این است که آنها و دیگر وزرای جدید در واقع سخنگویان تازه دولت مک‌گینتی باشند.
به استثنای دوایت دانکن که در پست وزارت دارایی باقی مانده، لیبرال‌ها قدیمی‌ترین نیروهای صف اول خود را از دست داده‌اند که در میان آنها می‌توان به جرج اسمیترمن، جرارد کندی، گرگ ساربرا و مایکل برایانت اشاره کرد. در نتیجه این امر، سنگینی بار ارتباطات به دوش خود آقای مک‌گینتی افتاده است. اکنون که لیبرال‌ها خود را برای انتخابات سال آینده آماده می‌کنند، خوب می‌دانند که باید برای پیروزی در این انتخابات تیم قوی و مقتدری را در اطراف دالتون مک‌گینتی به نمایش بگذارند.
همین امر معلوم می‌کند که چرا آقای دوگود که با جهشی بسیار چشمگیر از مقام وزارت مسائل بومیان به وزارت انرژی رسیده، یکی از برندگان بزرگ این جابه‌جایی‌ها است. به نظر می‌رسد که این نماینده منتخب شهر اسکاربورو و عضو سابق شهرداری دقیقا همان کسی است که آقای مک‌گینتی به دنبالش بوده. او در مناسبات اجتماعی بسیار قوی و پرانرژی ظاهر می‌شود و توانسته در تمام پرونده‌هایی که به او محول شده با قدرت و دانش کامل عمل کند. اما در کنارهمه اینها او بازیکنی است که همیشه دوست دارد تا فرمانبر باشد.
علاوه بر این آقای دوگود مجسم کننده ریسکی است که مک‌گینتی به آن دست زده. هر قدر هم که او بتواند فرمان‌های زیادی را اجرا کند، اما این نکته هم مهم است که او از یک وزارت کوچک به دپارتمانی منتقل شده که دولت بسیاری از امیدهای خود برای بازسازی اقتصاد انتاریو را وابسته به آن می‌داند.( متاسفانه دولت حل و فصل مسائل بومیان را به کریس بنتلی محول کرده که دادستان کل Attorney General است و به این ترتیب با عدم انتخاب یک وزیر جدید برای این سمت نشان داده که این کار را چندان کار بزرگ و سختی نمی‌داند.)
از آقای دوگود انتظار می‌رود که بتواند همه کار بکند؛ از اجرای قانون انرژی‌های سالم (سبز) گرفته تا تامین برق از انرژی اتمی و مهم‌تر از همه آنها این‌که او مسئول فراهم نمودن زیرساخت‌هایی در زمینه انرژی است که حتی وزیر کارکشته‌ای مثل آقای اسمیترمن را هم تا حدی خسته کرده بود.
گفته می‌شود که خانم وین هم برای موفقیت بیشتر در پست تازه‌اش تقاضای کمک‌های مالی زیادی دارد و البته شانس موفقیت او هم کم نیست زیرا به نظر می‌رسد روشی که خانم وین برای کار خود در پیش خواهد گرفت با بلندپروازی‌های دولت در زمینه حمل و نقل به ویژه در ناحیه تورنتوی بزرگ سازگارتر از همتای پیشینش آقای جیم بردلی (که در حال حاضر در شهرداری مشغول به خدمت شده) باشد.
اما باید دید چه کسی قرار است جایگزین خانم وین شود؟ خانم دامبراوسکی که از کار در وزارت کشاورزی به جای خانم وین در سمت وزارت آموزش منصوب شده (به جای او هم کرول میشل نماینده هارن بروس به کار گمارده شده) به عنوان کسی که زمانی (سال ۲۰۰۳) متصدی سمت وزارت محیط زیست بوده، کارنامه ضعیفی دارد. گرچه برخی از لیبرال‌های قدیمی‌تر معتقدند که انتخاب او بی‌دلیل هم نبوده. نخست این که او سابقه وزارت محیط زیست را در کارنامه دارد و دوم این که می‌تواند یکی از چهره‌های جذاب کابینه باشد. کاش درست بگویند زیرا یکی از وظایف سخت و مهم وزارت آموزش در آینده نزدیک راه‌اندازی کلاس‌های مهدکودک و پیش‌دبستانی تمام وقت خواهد بود که اجرای درست این طرح و جلب رضایت والدین یکی از امیدهای لیبرال‌ها برای موفقیت مجدد در انتخابات بعدی است.
مسلما همه پست‌های وزارت به این اندازه پرریسک و تعیین‌کننده نیستند. برای مثال اتفاقی نمی‌افتد اگر آقای اریک هاسکینز، موسس War Child Canada که در انتخابات میان‌دوره‌ای پاییز سال گذشته به نمایندگی مجلس انتخاب شد، اکنون در پست وزارت شهروندی و مهاجرت چندان موفق هم عمل نکند. این در حالی‌است که آقای مک‌گینتی از چند وزیر مهم‌تر و کارکشته‌تر خود انتظار دارد که با ارائه برنامه‌های تازه چهره‌ای موفق‌تر از دولت به نمایش بگذارند که یکی از این افراد هم دکتر هاسکینز است. اما از خانم لیندا جفری که به جای دانا کنزفیلد به وزارت منابع طبیعی منصوب شده انتظار ویژه‌ای نمی‌رود و رسیدن به همان اهداف قبلی هم کافی است.
قطعا هدف آقای مک‌گینتی از این تغییرات رسیدن به اهدافی بزرگ است. او شخصا معتقد است که انتاریو را در مسیر درست هدایت می‌کند و حالا اطراف خود را با کسانی پر کرده که امیدوار است بتوانند انتاریویی‌ها را به همین نکته متقاعد کنند.
اصل مقاله در این آدرس قرار دارد
ثبت دیدگاه