علی مختاری,
به دنبال سه مقاله گذشته (اینجا, اینجا و اینجا) در این مقاله در راستای توصیف برنامه های موجود تجاری به خصوصیات برنامه های استانی می پردازیم. خصوصیات محتوایی و جزیی هر یک از این برنامه ها در همین وب سایت آمده است کافی است این بخش را مرور کنید. آنچه در این مقاله می خوانید موضوعات کلی مربوط به این برنامه هاست. نکاتی که در تصمیم گیری شما در انتخاب برنامه مناسب می تواند بسیار مهم باشد.
استانهای کانادا به جز استان کبک (که وضعیت خاص دارد و چنانکه قبلا اینجا توضیح دادیم قرارداد ویژه ای را با فدرال دارد) قراردادهایی را با فدرال امضا کرده اند که به صورت محدود به آنها اختیاراتی در فرآیند جذب مهاجر به آن استان داده شده است. این اختیارات البته محدود به کاندید کردن فرد متقاضی مهاجرت به آن استان است و به معنی انتخاب نیست از این رو گواهی صادره از سوی استان می تواند از سوی اداره مهاجرت فدرال زیر سوال برود.
برنامه های استانی معطوف به جذب جمعیت به استانها و پاسخگویی به نیازهای منطقه ای آن استانها در زمینه مشاغل و حرفه های خاص است و از این رو معمولا برنامه های استانهای کم جمعیت تر و دور افتاده تر گاه جذاب تر به نظر می رسد. معمولا متقاضیان مهاجرت تجاری در این استانها سپرده ای بین ۷۵ تا ۱۲۵ هزار دلار به دولت استان مقصد می سپارند تا در صورت نقض تعهد آنرا ضبط کند. متاسفانه هموطنان ما در بسیاری موارد فرض را از ابتدا بر این می گذارند که این رقم رفتنی است و اساسا بدون قصد اقامت در این استانها اقدام می کند که این خود تاثیراتی را بر سیستم نهاده است.
نقطه ضعفهای جدی برنامه های استانی به شرح زیرند:
۱- وضعیت نامعین برنامه های استانی و تغییرات مداوم و غیر قابل پیش بینی:
این برنامه ها تابع تغییرات مداومند و هر از چند گاهی بین استان و دولت فدرال اختلافاتی در شکل اجرا ایجاد می شود در همین چند روز گذشته دولت فدرال برنامه پرنس ادوراد را زیر سوال برده است و بعید نیست که تغییرات عمده ای در آن پدید آید. (اینجا را بخوانید). دیر زمانی هم نیست که برنامه استان نوا اسکوشیا که چند سال پیش سرو صدای زیادی را ه انداخته بود با دخالت دولت فدرال بسته شد و به تازگی با برنامه نه چندان جذابی باز شده است.
۲- روشن نبودن امکان انجام سفر اکتشافی:
در این برنامه ها انجام یک سفر چند روزه به استان برای آشنایی با امکانات استان از الزامات است و معمولا استان مربوطه ظرف چند ماه که متوسط آن ۶ ماه است متقاضی را برای این بازدید دعوت می کند. برای انجام این سفر باید ویزای کانادا از سفارت کانادا در تهران صادر شود که گاه به دلایل متعدد چنین نمی شود و عملا پرونده اقدام از طریق برنامه مهاجرتی آن استان در همان مرحله بسته می شود.
۳- قطعی نبودن انتخاب استان:
همانگونه که قبلا گفتم انتخاب استان در حد نامزدی فرد برای مهاجرت است و استان تنها فرد را Nominate می کند و آن متقاضی را برای مهاجرت به فدرال توصیه می کند اما این از اختیار فدرال کم نمی کند و می تواند صحت صدور این گواهی را مورد چالش قرار دهد. این اتفاق بارها افتاده است و در آخرین آن بیش از ۳۰۰ متقاضی ایرانی استان پرنس ادوارد سه سال در انتظار پایان کشمکش استان و فدرال بودند.
۴- تعهد به انجام بیزنس و اقامت در استان:
این برنامه ها با یک تعهد همراه است و در مقابل عدم ایفای تعهد فعلا صحبت از ضبط مبلغ سپرده است اما روشن نیست که در اینده این استانها و یا دولت فدرال روش بهتری را برای اطمینان از حضور این افراد در آن استان و ایفای تعهد در نظر نداشته باشد و جه بسا با تغییر سیاستها شرایط مانند امروز نباشد.
۵- جمع هزینه ها:
گاهی افراد برای ارزان تمام شدن پروسه مهاجرت این برنامه ها را انتخاب می کنند اما توجه داشته باشید که هزینه تنها رقمی نیست که در قالب دلار از جیب شما می رود. استرس و فشاری که به دلیل برخی ابهامات به شما و خانواده شما وارد می شود قابل قیمت گذاری به عدد و رقم نیست. از اینرو برای کسانی که واجد شرایط دیگر برنامه های تجاری کم دردسرتر هستند اصلا اقدام از طریق استان را توصیه نمی کنم.
تذکر این نکته نیز ضروری است که هدف تنها رفتن به کانادا نیست. مهم درست رفتن است. در برخی از برنامه های استانی می توان بعد از قبولی استان ویزای کار گرفت و به آن استان سفر کرد و ماند اما توجه به این نکته ضروری است که تنها در صورتی این ویزای کار تبدیل به اقامت دایم خواهد شد که همه تعهدات شما ایفا شده باشد و هزینه ای که از جیب شما تا زمان ایفای آن تعهدات خواهد رفت (به خصوص با توجه به عد آشنایی ایرانیان به مقررات و الزامات تجاری کانادا) بسیار بیشتر از اقدام از طریق برنامه های سرمایه گذاری فدرال و کبک است.
در حال حاضر تنها برنامه های مورد توصیه برنامه های استان نیو برانزویک, منیتوبا و بریتیش کلمبیا هستند.
ثبت دیدگاه