از حدود یک ماه پیش که رهبر حزب لیبرال تصمیم خود برای ساقط کردن دولت اقلیت هارپر را اعلام کرد همه احتمال می‌دادند که پاشنه آشیل این امر، حزب دموکرات نوین NDP به رهبری آقای جک لیتون باشد و چنین هم شد. اما چرا؟
از زمان اعلام لیبرال‌ها، نخست وزیر هارپر تلاش زیادی کرد تا رضایت حداقل یکی از احزاب اقلیت دیگر یعنی NDP یا بلاک کبکوآ را جلب کند. از ظواهر امر این طور به نظر می‌رسید که در هیچ یک موفق نبوده است اما همیشه ظواهر امر بیان کننده تمام واقعیت‌ها نیستند.
در پایان نشست رهبران محافظه‌کار و NDP در هفته گذشته که با انتقادات تند لیتون همراه بود بیشتر منابع خبری از نارضایتی و عصبانیت طرفین سخن گفتند اما برخی منابع داخلی هم از رسیدن به نوعی توافق ضمنی در چند مسئله مورد نظر لیتون خبر دادند. به نظر می‌رسید به دلیل فاصله زیاد بین دو حزب و تنفر طرفداران لیتون از محافظه کاران، خود وی هم ترجیح می‌داد تا نتیجه عملی نظراتش را ببیند تا اینکه رسماً توافقی اعلام شود.
یک دلیل اینکه لیتون به انجام انتخابات زودهنگام علاقه زیادی ندارد ترس از تغییر ترکیب کرسی‌های مجلس به ضرر حزبش است. در انتخابات گذشته این حزب توانست در یک پیروزی آشکار بیشترین جهش را از نظر کسب کرسی‌های جدید به دست آورد و هرچند دارای کمترین تعداد کرسی‌های پارلمان است اما وزنش را در پارلمانی که هیچ حزبی در آن اکثریت ندارد برای چانه‌زنی‌های بعدی و امتیازگیری افزایش داد. اما هم او و هم همه کانادایی‌های اهل سیاست به روشنی می‌دانند که این جهش و موفقیت بیش از اینکه از قوت NDP باشد از ضعف رهبر قبلی لیبرال‌ها یعنی استفن دیون بود. پس حالا احتمال زیادی دارد که با انتخاب یک رهبر متفاوت و محبوب‌تر در حزب لیبرال، بخش عمده‌ای از این کرسی‌ها به این حزب بازگردند و شکست خورده اصلی یک انتخابات زودهنگام لیتون قلمداد شود لذا او به دنبال این است که در فرصت باقیمانده تا یک انتخابات محتمل، بتواند چند حرکت سیاسی مهم انجام دهد. هارپر هم ترجیح می‌دهد که از محبوبیت این حزب فعلا کاسته نشود تا لیبرال‌ها همچنان در اقلیت بمانند.
به همین دلیل او برگه جدیدی را که آشکارا به نفع NDP و به ضرر لیبرال‌ها بود در هفته گذشته با ارائه هم زمان دو لایحه جذاب رو کرد. دو لایحه‌ای که هر دو باید در جلسه‌ای که لیبرال‌ها در آن شمشیرها را از رو بسته‌اند به رای گذاشته شود و البته به دلیل حساسیت جامعه، کمتر کسی می‌تواند به آنها رای منفی دهد.
لایحه اول که اهمیت بیشتری دارد مربوط به تغییر قوانین EI و افزایش زمان دریافت آن است. پدیده‌ای که هر دو حزب لیبرال و NDP از ماه‌ها قبل در پی آن بودند اما با مخالفت‌های مداوم دولت هارپر روبرو می‌شدند. همین لایحه دلیل اصلی لیتون بر رای به بقای دولت هارپر اعلام شده و هم اکنون دارد بر ضد لیبرال‌ها عمل می‌کند. با تصویب و اجرای این قانون حدود یک میلیارد دلار به مجموعه خانواده‌های مشمول بیمه بیکاری تعلق می‌گیرد و هارپر می‌داند که بسیاری از خانواده‌های نیازمند و بیکار این نقد را به قول‌های نسیه لیبرال‌ها نخواهند فروخت.
لایحه دوم که محدودیت زمانی دارد شامل یک بخشودگی مالیاتی قابل توجه برای مالکانی است که بخواهند سریع‌تر اقدام به بازسازی یا نوسازی منازلشان کنند. این لایحه می‌تواند سبب تحرک در بخش‌های مهمی از اقتصاد شود که خود رونق و اشتغال را به همراه دارد. همین که دولت هارپر اعلام این لایحه را تا آغاز فصل پاییز و شروع سرما در کانادا که همراه با کاهش فعالیت‌های عمرانی است تاخیر انداخت نشان می‌دهد که بیشتر اهداف سیاسی و روانی مدنظر بوده تا تاثیرات اجرایی.
آقای هارپر آخرین گزارش مالی عملکرد بودجه سال ۲۰۰۹ را دوشنبه ۲۸ سپتامبر اعلام کرد که در آن ادعا شد بیش از ۹۰ درصد بودجه امسال عملیاتی شده است. رهبر لیبرال‌ها بلافاصله به این سخنان پاسخ داد و آنها را بازی با لغات نامید. وی تاکید کرد که بررسی‌های حزب وی بر روی بخش‌هایی از فعالیت‌های بودجه‌ای نشان می‌دهد که تنها ۱۲ درصد از آنها واقعاً به فعالیت منجر شده است. وی تاکید کرد که حزب وی حتماً به دولت هارپر در اولین نشست مجلس، رای عدم اعتماد خواهد داد اما مسئله اینجاست که بدون رای NDP این کار بیشتر جنبه تمثیلی دارد تا تاثیر عملی. به هر حال یکی از مهم‌ترین فرصت‌ها برای ساقط کردن دولت نه چندان محبوب محافظه‌کاران برای احزاب رقیب از دست رفت و به نظر می‌رسد هارپر سال ۲۰۰۹ را با سلامتی پشت سر خواهد گذاشت
ثبت دیدگاه