همیشه بین آرزو و واقعیت شکافی پرنشدنی وجود دارد. هر چه امور مهم‌تر و جدی‌تر باشند این شکاف عظیم‌تر می‌شود. شاید به همین دلیل موسسه نظرسنجی گالوپ که یکی از مشهورترین موسسات در این حوزه در جهان است اخیراً نتایج یکی از تحقیقات طولانی‌مدت خود را منتشر کرده است؛ موضوع تحقیق؟ تمایل به مهاجرت.
آمارهای نسبتاً دقیقی در مورد میزان مهاجرت‌های سالانه (حداقل در مورد مهاجرت‌های قانونی) توسط سازمان ملل یا موسسات وابسته انجام شده و می‌شود که نتیجه برخی از آنها در همین وب سایت منتشر شده است. اما کمتر تحقیق مدون و معتبری در باره آرزو و تمایل به مهاجرت انجام شده است. پرسش سرراست و ساده گالوپ که پرسشگران و پژوهشگران این موسسه در ۱۳۵ کشور جهان و از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ به دنبال پاسخ آن بوده‌اند این است:
«فرضاً، اگر شما چنین امکانی داشته باشید، ترجیح می‌دهید تا به طور دائم به یک کشور دیگر مهاجرت کنید یا در همین کشور فعلی به زندگی ادامه دهید؟»
نکته جالب این است که ۱۶ درصد جمعیت جهان، مهاجرت دائم را به ماندن ترجیح می‌دهند. یعنی ۷۰۰ میلیون نفر از جمعیت جهان که از جمع جمعیت شمال و جنوب قاره آمریکا بیشتر است در آرزوی زندگی در سرزمینی دیگر هستند. همین عدد خود نشان می‌دهد چرا مهاجرت، میل به مهاجرت و تبعات آن هر روز موضوع مهم‌تری در سطح جهان می‌شود.
بر اساس این پژوهش، بیشترین تمایل در میان مناطق حاشیه ناحیه بیابانی قاره آفریقا است که ۳۸ درصد یا ۱۶۵ میلیون نفر از جمعیت این ناحیه به آن اقرار کرده‌اند. بعد از آن ناحیه خاورمیانه (که ایران هم جزیی از آن است) و شمال آفریقا قرار دارد که ۲۳ درصد ساکنان آن چنین آرزویی را در سر می‌پرورانند. کمترین تمایل به مهاجرت دائم مربوط به قاره آسیا (منهای کشورهای خاورمیانه این قاره) با ۱۰ درصد ساکنان است که البته خودش به دلیل جمعیت زیاد این قاره به رقم ۲۵۰ میلیون نفر بالغ می‌شود که ۸۵ میلیون نفر بیشتر از بیابان‌نشینان آفریقایی است.
این مقاله از سوی تیم نویسندگان شرکت خدمات مهاجرتی کنپارس به مدیریت آقای دکتر مختاری تهیه شده و در سایت www.parscanada.com منتشر شده است. انتشار آن در دیگر وب سایتها تنها با ذکر منبع مجاز است. تقاضا داریم موارد تخلف را از طریق ایمیل [email protected] به اطلاع ما برسانید. برای اقدام به مهاجرت از طریق نیروی متخصص، سرمایه گذاری و هر گونه روش دیگر با دفاتر شرکت کنپارس تماس بگیرید.
محبوب‌ترین کشورها برای مهاجرت دائم؟
شاید ساکنان ایالات متحده پس از بیش از یک سال زندگی در شرایط عمیق‌ترین رکود اقتصادی پس از جنگ جهانی، دیگر به رویای آمریکایی باور نداشته باشند اما نزدیک به ربع آنهایی (۱۶۵ میلیون نفر) که در سراسر جهان میل و آرزوی به مهاجرت دارند، آمریکا را سرزمین رویاهایشان می‌دانند. پس از آن ۴۵ میلیون نفر از کانادا نام برده‌اند که همین موضوع این کشور را در رتبه دوم قرار داده است. بدین ترتیب آمریکای شمالی به یکی از دو مقصد ایده‌آل مهاجرین فرضی تبدیل شده است.
در جایگاه بعدی همه کشورها، اروپایی هستند: انگلستان، فرانسه، اسپانیا و آلمان. عربستان صعودی یک استثنا است که حدود ۳۰ میلیون نفر زندگی در آنجا را آرزوی خود دانسته‌اند و همین، جایگاه این کشور را بین اسپانیای ۳۵ میلیون هوادار و آلمان ۲۵ میلیون طرفداری قرار داده است. در جایگاه هشتم هم استرالیا قرار دارد که توجه حدود ۲۵ میلیون نفر را جلب کرده است.
مجموعا حدود ۲۱۰ میلیون نفر، اتحادیه اروپا را مقصد محبوب خود می‌دانند که تقریبا برابر است با هواداران آمریکای شمالی اما نکته مهم این است که ۸۰ میلیون نفر از این عده در داخل خود اتحادیه اروپا زندگی می‌کنند و این مهاجرت فرضی برایشان مهاجرتی درون-منطقه‌ای خواهد بود.
در عالم واقع و بر اساس آمار سازمان ملل، اغلب مهاجرت‌ها از کشورهای در حال توسعه به یک کشور توسعه‌یافته یا بین دو کشور توسعه‌یافته است. اما در فضای تمایلات، در برابر ۸۰ درصد از کسانیکه می‌خواهند از یک کشور در حال توسعه به یک کشور توسعه‌یافته بروند، ۱۳ درصد از ساکنان کشورهای توسعه‌یافته تمایل به زندگی در یک کشور در حال توسعه دارند که عدد قابل توجهی است.
ایندکس پتانسیل مهاجرت خالص Potential Net Migration Index (PNMI)
یک کار جالب گالوپ در بررسی نتایج این تحقیق این است که یک شاخص فرضی را بر اساس میزان تمایل ساکنان یک کشور برای مهاجرت در ارتباط با جمعیت آنها تعریف کرده است. در این شاخص تعداد کسانیکه می‌خواهند از یک کشور مهاجرت کنند از تعداد کسانیکه می‌خواهند در آن زندگی کنند (چه ساکنان فعلی و چه آنها که می‌خواهند به این کشور بیایند) کم شده و نتیجه نهایی به عنوان خالص جمعیت آن کشور در حالت فرضی محاسبه شده است. اگر چنین اتفاقی می‌افتاد بعضی از کشورها نیروی انسانی خود را به شدت از دست می‌دانند و برخی از کشورها با موج عظیم و غیرقابل کنترل جمعیت روبرو می‌شدند. بر اساس این شاخص سنگاپور با ۲۶۰ درصد مثبت، دارای بالاترین عدد از نظر این شاخص می‌شد. معنای این عدد این است که جمعیت ۳.۶ میلیونی این کشور به ۱۳ میلیون نفر می‌رسید. در مقابل جمهوری دموکراتیک کنگو با شاخص منهای ۶۰ درصد پایین‌ترین رتبه را پیدا می‌کرد یعنی جمعیت این کشور از ۳۲ میلیون نفر فعلی به ۱۳ میلیون نفر کاهش می‌یافت.
بعد از سنگاپور، بالاترین رتبه‌ها مربوط است به عربستان سعودی (مثبت ۱۸۰ درصد)، نیوزلند (مثبت ۱۷۵ درصد)، کانادا (مثبت ۱۷۰ درصد) و استرالیا (مثبت ۱۴۵ درصد). اما پایین‌ترین رتبه‌ها متعلق است به زیمبابوه (منهای ۵۵ درصد)، سیرالئون (منهای ۵۵ درصد)، هایتی (منهای ۵۰ درصد) و السالوادور (منهای ۵۰ درصد).
برای این تحقیق به صورت تلفنی یا رو در رو از ۲۵۹۵۴۲ بزرگسال بالای ۱۵ سال در ۱۳۵ کشور پرسش شده که حدود ۹۳ درصد جمعیت جهان را پوشش می‌دهد.
برای مشاهده اصل گزارش اینجا را ببینید.
برای دیدن رتبه کشورها در شاخص مهاجرت خالص این صفحه را ببینید
این مقاله از سوی تیم نویسندگان شرکت خدمات مهاجرتی کنپارس به مدیریت آقای دکتر مختاری تهیه شده و در سایت www.parscanada.com منتشر شده است. انتشار آن در دیگر وب سایتها تنها با ذکر منبع مجاز است. تقاضا داریم موارد تخلف را از طریق ایمیل [email protected] به اطلاع ما برسانید. برای اقدام به مهاجرت از طریق نیروی متخصص، سرمایه گذاری و هر گونه روش دیگر با دفاتر شرکت کنپارس تماس بگیرید.
ثبت دیدگاه