سفر به کانادا: چه چیزهایی را همراه داشته باشیم؟ بخش دوم، اجناس و وسائل ۱

می‌خواهیم راهی سفری مهم به خارج از مرزهای وطن شویم. سفری که بر خلاف گذشته بلیط آن یک سره است. محدودیت‌های ما فراوان است و چیزهای ضروری نیزهم. به کدام کالاها و اجناس بیشتر نیاز داریم و بهتر است آنها را در این سفر همراه خود کنیم؟

 

در پاسخ به اینکه: «چه همراه بیاوریم؟» می‌توان یک جزوه چند صفحه‌ای پاسخ گفت اما واقعیت این است که آنچه همراه می‌کنیم وابستگی زیادی به شرایط مالی، روحی و خانوادگی ما دارد. قاعده کلی این است: «هر چه کمتر بهتر. برای هر آنچه که انتخاب می‌کنید دلایل واقعاً متقاعد کننده‌ای داشته باشید.»

 

همانطور که قبلاً بیان شد شما جمعاً و از طریق حدود ۳۵ تا ۳۸ کیلو، کم یا بیش (۴۶ کیلو برای دو چمدان ۲۳ کیلویی منهای وزن خود چمدان‌ها)، به ازای هر نفر امکان انتقال رایگان بار از طریق بلیط دارید. برای بیش از این، هر چقدر که باشد باید هزینه بپردازید: به صورت اضافه بار همراه مسافر (که معمولاً گرانترین و غیر اقتصادی‌ترین راه است) یا ارسال از طریق فریت بار و انتقال هوایی (که بسیار اقتصادی‌تر از روش قبلی است و می‌توان بار را همزمان یا چند روز پس از رسیدن به مقصد دریافت کرد) و یا از طریق ارسال بار از طریق دریایی (که بسیار ارزانتر از روش‌های قبلی است اما معمولاً بین ۴۵ روز تا دو ماه زمان می‌برد.) در همه این روش‌ها یک پای محاسبات، اقتصادی و مالی است و پایه دیگر میزان ضرورت زمانی. یعنی اینکه مثلاً این وسیله مورد نظر را شما باید همزمان و در لحظه ورود به کانادا داشته باشید یا تاخیر در دریافت آن مشکلی ایجاد نمی‌کند.

 

اما مسئله مالی جنبه‌های دیگری هم دارد؛ «ما با وسائل فعلی خود چه کنیم؟» فرض کنیم که سرویس خوب آشپزخانه داریم و از طریق دوستان یا اطلاعات همین وب‌سایت دریافته‌ایم که وسائل با کیفیت آشپزخانه در کانادا به شدت گران هستند. ما هم که پیشتر برای این وسائل پول داده‌ایم. آیا باید آنها را به قیمت خیلی ارزان و چه بسا به ثمن بخس در ایران رها کنیم و بعد در کانادا برای آنها مجدد پول خرج کنیم یا صرف می‌کند که همراه خود بیاوریم؟ نظیر همین سوال درباره ده‌ها وسیله دیگر منزل هم قابل طرح است.

از آن بدتر وضع کالاهای لوکس‌تر و عتیقه‌جات است که چه بسا پول بسیار زیادی برای آنها مصرف کرده باشیم و حالا دلمان نمی‌آید که به راحتی آنها را از دست بدهیم.

 

همین طور که می‌بینید برای خانواده‌های مختلف سناریوهای متنوعی وجود دارد. زوج جوان متخصصی که تازه چند سالی است با هم زندگی مشترک تشکیل داده‌اند و در این وانفسای اوضاع اقتصادی ایران احتمالاً در منزل اجاره‌ای زندگی کرده‌ و اسباب و اثاثیه زیادی هم به غیر از اندکی «تیر و تخته» فراهم نکرده‌اند به راحتی می‌توانند قید آنها را بزنند و با نزدیک کردن آنها به پول، همه نیازها را در آینده تامین کنند (بعداً در ذیل همین سر فصل ۱۰۰ روز اول… توضیح خواهیم داد که نخستین وسایل زندگی را چگونه و از کجا تامین کنیم که بسیار اقتصادی‌تر باشد.) اما خانواده جا افتاده تری که چه بسا برخی از این وسائل جنبه‌های عاطفی برایشان دارد و یا خانواده متمولی که از طریق ویزای سرمایه‌گذاری قصد مهاجرت دارد بعید نیست که حتی چند کانتر بار از طریق دریا به مقصد کانادا ارسال کند و البته هزینه‌های آن را هم بپردازد.

 

جنبه دوم، مسائل روحی و عاطفی است. وسایل و امکاناتی هستند که قابل ارزیابی و سنجش مالی نیستند و زندگی هر کس را معنا می‌دهند. فلان کاردستی دوران کودکی؛ آخرین هدیه مادر از دست رفته؛ آلبوم‌های عکس خانوادگی؛ عروسکی که برای فرزندتان حکم مونس شبها را دارد …توجه داشته باشید که در هنگام زندگی در غربت خیلی از این عناصر ارزش بیشتری پیدا می‌کنند اما البته نباید در همراهی چنین وسایلی دچار افراط شد. شما برای ساختن یک زندگی بهتر دست به مهاجرت زده‌اید نه برای غوطه خوردن در نوستالژی گذشته.

 

جنبه نهایی، مسائل خانوادگی است. خانواده‌های پرجمعیت نسبت به خانواده‌های کم جمعیت، خانواده‌های قدیمی‌تر نسبت به خانواده‌های جدیدتر، خانواده‌هایی که سابقه زندگی دور از هم اعضا را دارند در مقابل آنهایی که هیچگاه از هم دور نبوده‌اند و… هر یک سناریوهای متفاوتی در مورد اشیایی که باید همراه کنند دنبال می‌کنند.

 

شما از هر گروه که هستید بهتر است چنین کنید:

 

 

بحث مهم کالاهای همراه مهاجر را در یک پست دیگر دنبال می‌کنیم.