وزیر مهاجرت اخیرا اعلام نمود که کانادا برای پاسخ به نیازهای بازار کار کشور، در سال ۲۰۱۱ در برنامه مهاجرتی استان‌های خود حدود ۴۰ هزار مهاجر متخصص را در کشور پذیرا خواهد شد.
سال گذشته کانادا ۲۸۱ هزار مهاجر تازه را به خاک خود پذیرفت که این تعداد در ۶۰ سال گذشته بالاترین رقم بوده است و برنامه مهاجرتی استان‌ها نیز یکی از راه‌های تضمین ورود مهاجران به کشور است. اگر مهاجری تخصص، تحصیلات و تجربه کاری لازم را برای ورود سریع به بازار کار داشته باشد، یک استان یا قلمرو می‌تواند با توجه به توافقنامه‌ای که با دولت فدرال دارد و کنترل‌کننده روند مهاجرت است، اسپانسر وی شود.
استان کبک و قلمرو نانووات تنها دو منطقه در کشور کانادا هستند که برنامه استانی ندارند. [البته در مورد استان کبک دلیل این امر وجود یک برنامه مهاجرپذیری مستقل است که با برنامه‌های فدرال هماوردی می‌کند.]
در سال گذشته، کانادا طی این برنامه‌های استانی ۳۸ هزار و ۴۲۸ مهاجر را پذیرفت که ۸ هزار و ۶۰۰ تن از آنها نیروهای کار موقتی بودند که بعدا به مهاجر دائم تبدیل شدند.
مهاجری که از طریق این برنامه وارد کانادا می‌شود، در واقع پذیرفته است که باید در استان یا قلمرو مورد نظر بماند اما متاسفانه اغلب این افراد یعنی نزدیک به ۷۰ درصد از آنها به شهرهای تورنتو، مونترال و ونکوور، که سه شهر بزرگ و مهم کشور هستند، می‌روند.
آقای جیسن کنی، وزیر مهاجرت و شهروندی کانادا طی دیداری با هیئت بازرگانی ونکوور اظهار نمود که سه برنامه استانی مهم کشور در برگیرنده استان‌های مانیتوبا، البرتا و ساسکاچوان است. بر اساس آمار اداره آمار کانادا این استان‌ها استان‌های بزرگ مرکزی کشور معروف به پریریز و دارای جمعیتی در حدود ۶ میلیون نفر هستند.
وی به این نکته اشاره کرد که حضور مهاجران از طریق برنامه‌های استانی در کانادا و در نهایت استقرار آنها در استان‌های دیگر از جمله بریتیش کلمبیا یا انتاریو از جمله مسائلی است که توجه دولت را به خود معطوف داشته است زیرا این عده در واقع به دلیل توافق ضمنی برای زندگی در استان‌هایی که آنها را کاندید نموده‌اند، مجوز ورود به کانادا را گرفته‌اند. وی افزود :«واقعیت این است که بنابر منشور آزادی کانادا، حق جابجایی در سرتاسر خاک این کشور یکی از حقوق به رسمیت شناخته شده برای همه کانادایی‌هاست و کسی نمی‌تواند کس دیگری را در منطقه‌ای خاص مجبور به ماندن کند.»
او در این مورد خاص بحث مشروط بودن را مطرح کرد و گفت: «اگر مهاجری تحت برنامه مهاجرت استانی، ویزای ورود به کانادا را دریافت کند، شاید بتوان به طور موقت و تا مدت زمان معینی اجازه جابه‌جایی را از وی سلب نمود.»
در حال حاضر ۷۰ درصد از جمعیت ۳۴.۱ میلیون نفری کانادا در سن اشتغال هستند. طی ۲۵ سال آینده این عدد به ۶۰ درصد خواهد رسید. به این ترتیب و با توجه به بالا رفتن میزان جمعیت سالخورده در کشور، در واقع ۶۰ درصد از جمعیت باید کار کنند و مالیات بپردازند تا خدمات اجتماعی مورد نیاز برای ۴۰ درصد بقیه فراهم شود.
اکنون کانادا سالانه ۲۵۰ هزار مهاجر به کشور وارد می‌کند. این در حالی است که برخی از متفکران معتقدند که برای حفظ نسبت سالخوردگی در جمعیت کشور باید این رقم چهار برابر و قریب به یک میلیون نفر در سال شود. اما به اعتقاد آقای کنی به دلیل نبود منابع کافی برای جذب ۱ میلیون نفر در سال در جامعه کانادایی، رسیدن به این رقم چندان شدنی نیست و هدف دولت هم این است که همان تعداد مهاجری را که می‌پذیرد به خوبی در جامعه جذب نماید.
او گفت: «نظرسنجی‌های اخیر نشان می‌دهند که ۸۰ درصد از کانادایی‌ها با بالا رفتن تعداد مهاجران چندان موافق نیستند. حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که تعداد مهاجران را افزایش ندهیم اما چاره‌ای نداریم جز این که در مورد نوع مهاجرانی که به کانادا می‌پذیریم صحبت کرده و به جمع‌بندی درستی برسیم.»
در میان مهاجرانی که به کانادا می‌آیند، نیروهای متخصص از همه بیشتر مورد تقاضا هستند. کانادا به برخی حرف و تخصص‌ها که از میان آنها می‌توان به مواردی مثل نجار و برقکار نیز اشاره نمود، نیاز زیادی دارد و برنامه‌های استانی برای تامین همین نیازها تهیه و تدوین شده‌اند. کنی گفت: «ما علاوه بر کسانی که سبب ورود سرمایه به کانادا می‌شوند، به افرادی هم که بتوانند به خوبی از پس کارهای دستی برآیند و به عبارتی مهارت‌های یدی داشته باشند، نیاز فراوانی داریم. نیاز ما ترکیب درستی از هر دوی این گروه‌هاست.»
برای مشاهده اصل مطلب اینجا کلیک کنید.
ثبت دیدگاه