وزیر مهاجرت کانادا، آقای جیسن کنی اعلام کرد که کانادا باید تعداد متقاضیان برای زندگی در این کشور را کم کند و در این زمینه به طور مشخص طرف صحبت او پرونده متقاضیان در گروه خانوادگی بود.
وی افزود کانادا در حال حاضر با یک میلیون پرونده انباشته شده از گذشته مواجه است و هر سال نیز ۲۵۴ هزار پرونده تازه میپذیرد. در واقع هرسال تعداد تقاضاهایی که کانادا دریافت میکند، ۴۲۰ هزار پرونده است که حدود ۱۰ درصد از آنها رد میشود.
آقای کنی خطاب به کمیته شهروندی و مهاجرت مجلس گفت که بررسی و پروسس کردن سریعتر پروندهها کمکی به کاهش حجم پروندههای انباشت شده نمیکند. و به کارگرفتن افراد بیشتر برای انجام این کار نیز اصولا میسر نیست.
به اعتقاد وی تنها راه باقیمانده کاهش گسترده تعداد تقاضاها و یا دریافت تقاضاهای کمتر و بررسی تقاضاها به ترتیب دریافت است. آقای کنی بعد از جلسه با اعضای کمیته، به خبرنگاران حاضر گفت: «این دو راه حل تنها راه حلهای ممکن هستند.»
کاستن از تعداد تقاضاهای خانوادگی
آقای کنی به گروه ویزاهای خانوادگی اشاره کرد که بر اساس آن والدین و پدربزرگها و مادربزرگها میتوانند به کانادا مهاجرت کنند. اداره مهاجرت در سال ۲۰۱۰ در این گروه تعداد ۳۷ هزار و ۵۰۰ پرونده دریافت نموده و ۱۸ هزار و ۵۰۰ مورد از آنها را نیز مورد تایید قرار داده است. در حال حاضر زمان انتظار برای روشن شدن وضعیت نهایی ویزای متقاضیان در این گروه حدود ۱۰ سال است.
آقای وزیر در اینباره گفت: «گرچه ما میدانستیم که این کار مانند آب در هاون کوبیدن است (یا هرچند ما میدانستیم که این کار بی نتیجه است) اما حتی تعداد افرادی را که بر اساس این برنامه به کشور وارد میشوند را نیز دو برابر کردیم… که البته این کار هم نتوانست مانع از انباشت بیشتر پروندهها شود.»
آقای کنی افزود که در کشورهای دیگر برای رسیدگی به این نوع تقاضاها باید خانواده حداقل درآمد مشخصی داشته باشد و یا دارای بیمه و یا ضمانتنامهای باشد که موارد مربوط به سلامت و بهداشت فرد مورد تقاضا را پوشش دهد، در غیر این صورت تقاضای وی مردود خواهد شد.
به اعتقاد آقای ریچارد کرلند، وکیل مهاجرت، فکر آقای کنی و پیشنهاد او برای تعیین سقف ویزاهای والدین و پدربزرگها و مادربزرگ ها فکر درستی است. او بعد از این نشست به خبرنگاران حاضر گفت: «اگر نتوانید مشکل تعداد ویزاهای دریافتی را حل کنید، میزان انباشت پروندهها هر روز بیشتر و بیشتر خواهد شد و دیگر زمانی میرسد که باید دست به کارهای خطرناک زد.»
به اعتقاد وی سقف ۲۰ هزار پرونده برای این گروه از متقاضیان سقف مناسبی است و دولت باید پروندههای این گروه را به دسته های مشخصی تقسیم کند.
وی گفت: «برای مثال میتوان اولویت اول را به پرونده متقاضیانی داد که تنها یکی از والدین آنها در قید حیات هستند. اولویت دوم میتواند با کسانی باشد که میتوانند پیش از تعیین تکلیف پرونده خود ۷۵ هزار دلار به دولت بپردازند تا هزینههای خدمات بهداشتی فرد مورد تقاضا را پوشش دهد و سپس دولت با صدور یک ویزای ۱۰ ساله به این فرد اجازه رود به خاک کانادا را بدهد تا زمانی که تکلیف پرونده مهاجرتیاش به طور قطعی روشن شود.»
آقای کنی در گفتگو با شبکه تلویزیونی CBC ایده پرداخت پول را «ایده جالبی» دانست و گفت: «البته من ایدههایی مشابهی را شنیده بودم که معتقد بودند افراد باید در زمینه تامین بخش بیشتری از هزینههای بهداشتی فرد تحت حمایت خود با دولت مشارکت داشته باشند. و شاید این راه راه عملیتری باشد و به این وسیله بتوان ضمن محدود کردن تعداد این نوع از ویزاها، کار را نیز به شیوه منصفانهتری دنبال کرد تا به این ترتیب این امکان برای ما فراهم شود که از افزایش میزان انباشت پروندهها جلوگیری کنیم. این ایده ایده خیلی خوبی است.»
او افزود که هم دولت محافظهکار و هم دولت لیبرال قبلی، در نظر داشتهاند که هر ساله به طور متوسط ۱۸ هزار نفر را از این طریق به خاک کانادا پذیرا شوند. به گفته وی اداره مهاجرت در نظر دارد تا از طریق مشاوره با صاحبنظران به راه حلهای مناسبی برای کاستن از میزان انباشت پروندهها دست پیدا کند.
اما به اعتقاد یکی از نمایندگان منتقد از حزب NDP به نام دان دیویس، کاستن از تعداد ویزاهای صادره برای ورود والدین و پدربزرگها و مادربزرگها کار درستی نیست. او گفت: «بیشترین چیزی که من متوجه شدم این بود که آقای وزیر این به اصطلاح تحقیقات را در این نشست اعلام کردند تا در واقع به یک نتیجه از پیش فرضشده برسند. تنها سیاستی که او فعلا به آن استناد میکند محدود کردن تعداد تقاضاهاست. در حالی که این تنها ابزاری نیست که در دسترس آقای وزیر قرار دارد.»
او خواستار این است که کانادا هر ساله ۱۰۰ هزار مهاجر بیشتر بپذیرد زیرا به اعتقاد وی کشور پهناور کانادا از نظر وسعت و سرانه جمعیت در آن، امکان لازم برای این کار را دارد.
برای مشاهده اصل مطلب اینجا کلیک کنید.
ثبت دیدگاه