ازدواج یکی از مهم ترین اتفاقات در زندگی هر فرد است. حال اگر این امر با مرحله پرچالش و جدیدی به اسم مهاجرت نیز همراه شود، بسیار بحث برانگیزتر می شود. این که زمان مهاجرت به کانادا یا هر کشور دیگری، مجرد باشیم بهتر است یا متاهل؟ امکان بروز چه مشکلاتی در هـر دو حالت وجود دارد؟ کدام مفیدتر؟ کدام موفق تر؟
به سراغ چند تن از دوستان مجرد و متاهل رفتیم و از تجربیات آنها در این خصوص، مطلع شدیم. و این هم حاصل این گفتگوها.
بخش اول این نوشتار در اینجا منعکس شده است. اینک ادامه مطلب.
تاثیر عشق و تفاهم در مهاجرت موفـق
تجربه ای اززندگی دوستان مجرد یا متاهل خود دارید که مثلا از این که متاهل یا مجرد مهاجرت کرده اند، پشیمان شده باشند؟
جواب را می توانم با یک جمله از فرانکلین، نویسنده ودانشمند آمریکایی، شروع کنم: «ازدواج مثل شهر محاصره شده است: کسانی که داخل شهرند سعی دارند از آن خارج شوند و آنها که خارج هستند کوشش دارند که داخل شوند.» متاسفانه زمانی که در ایران هستیم، جامعه نگاه خیلی بدی نسبت به طلاق دارد. علاوه بر این که بعد از طلاق، زنان از جانب دولت مورد حمایت قرار نمی گیرند وخانواده ها، دوستان و همه و همه تلاش می کنند زوج ها را به رغم نداشتن تفاهم، به زور کنارهم نگه دارند و با دادن وعده های گوناگون از قبیل: «دعوا نمک زندگی است» یا «یک بچه بیارید، زندگی تون گرم می شه» و …مانع از هم پاشیده شدن کانون سرد خانواده آنها شوند. غافل از این که وقتی همین زوج، به هر دلیلی (تحصیل، کار، کلاس گذاشتن برای دوستان، همرنگ جماعت شدن و…)، به کشوری همچون کانادا مهاجرت می کنند، متوجه آزادی ها وحقوق خود می شوند و لذا به راحتی جدا از هم زندگی می کنند. پس لطفا اگر در زندگی مشترکی که در ایران دارید، عشق و تفاهم جایی ندارد، مطمئن باشید که مهاجرت و به قول بعضی ها تغییر آب و هوا و شرایط جامعه، نه تنها روابطتان را با هم بهتر نمی کند که همه چیز بدتر هم می شود.
انتخاب آگاهانه
حسین، مجرد، سی وسه ساله و مهندس برق است و مدت یکسال است که به کانادا مهاجرت کرده و هم اکنون مشغول تقویت زبان و انجام کار پاره وقت صندوق داری است.
چرا درایران ازدواج نکردید و مجردی مهاجرت کردید؟ بهتر نبود متاهل می شدید و به همراه همسرتان مشکلات مهاجرت را تحمل می کردید؟
سوال بسیار خوب ومهمی پرسیدید. چه کسی هست که از ازدواج کردن و در آمدن از تنهایی بدش بیاید؟ تا زمانی که در ایران بودم، فقط فکر کار کردن و پول درآوردن بودم، البته اگر پولی پیدا می شد. تا این که تصمیم گرفتم برای زندگی بهتر و شاید تحصیلات بیشتر به کانادا مهاجرت کـنم. پروسه مهاجرت را با موفقیت گذراندم و دیگر زمان انتظار برای ویزا بود. برای همین خانواده، عزیزان، آشنایان، همه وهمه آستین بالا زدند تا دختر مناسبی را برای من پیدا کنند. خودم هم خیلی تلاش کردم فرد مناسبی پیدا کنم که خوب، نشد. به خواستگاری دخترانی رفتم که متاسفانه بعد از این که می فهمیدند قصد آمدن به کانادا را دارم، بدون این که حداقل تظاهر کنند که می خواهند زمان بیشتری برای شناخت همدیگر داشته باشیم، جواب مثبت خود را اعلام می کردند واظهار می کردند که با هم تفاهم داریم. حتی برای یکی از این دخترخانم ها، البته منظورم همه نیست، بیماری من هم مهم نبود. به دروغ به ایشان گفتم که من بیماری خاصی دارم که در بعضی مواقع فراموش می کنم کجا هستم و کسی را به خاطر نمی آورم. ایشان در کمال ناباوری گفتند که مشکلی نیست و به من علاقه دارند و احساس می کنند که من مرد زندگی اشان هستم. خیلی تعجب کردم به خاطر این که ما تنها یک هفته بود با هم آشنا شده بودیم و از قبل هیچ شناختی از هم نداشتیم. به من گفت که خیلی دوست دارد مثل دخترعمویش، که در مالزی زندگی می کند، به خارج برود و به دیگران پز بدهد. واقعا نمی دانستم چه جوابی به ایشان بدهم. وقتی به ایشان گفتم که رفتن من قطعی نیست و به احتمال زیاد در مرحله مدیکال پرونده من بسته می شود، نظرش نسبت به من عوض شد و آن جا بود که بیماری من برایش مهم شد. شاید باورتان نشود اگر بگویم که به خواستگاری چند نفر رفتم و چقدر هزینه گل و شیرینی دادم (با خنده). دخترخانم متین و خوبی از جانب یکی از دوستان معرفی شد، به خواستگاری وی رفتیم. پدر خانواده بعد از این که متوجه شد قصد مهاجرت به کانادا را دارم، بلافاصله مخالفت کرد و خواستگاری بی نتیجه تمام شد. برخی ازخانواده ها هم که ایرادهای بسیاری می گرفتند که خوب، شاید حق داشتند، این که تکلیف کارم در کانادا مشخص نیست و نکند به دخترشان سخت بگذرد و…. این شد که دیگر مجرد مهاجرت کردم و در این جا، دنبال یک فرد مناسب می گردم. فردی که انتخابش خود من باشد نه کانادا بودنم، چرا که خودش نیز در کانادا زندگی می کند و تا حدی با مشکلات و تغییرات پس از مهاجرت آشنایی دارد. البته امیدوارم چنین شخصی را پیدا کنم به خاطر این که فرهنگ و قوانین جدید و متفاوت زندگی مشترک در این جا و همچنین الگوبرداری از زندگی کانادایی ها، معنای اصلی ازدواج را از بین برده و بیشتر عزیزان تمایل به زندگی مشترک بدون ازدواج رسمی دارند تا هر زمان که دوست داشته باشند، خود را از قید و بند مسئولیت خلاص کنند.
طبق بررسی های انجام شده، تعداد قابل توجهی از دانشجویانی که برای ادامه تحصیل به کانادا مهاجرت کرده اند (ویزای دانشجویی) با افرادی ازدواج می کنند که خانواده آنها در ایران برایشان در نظر گرفته اند. این امر دو مشکل به همراه می آورد: مساله اول این که شاید دخترخانم یا آقاپسر مورد نظر فقط و فقط به خاطر کانادا، تصمیم به ازدواج گرفته باشد. دراین نوع ازدواج، فرد بعد از ورود به کانادا و یادگیری زبان و شناخت محیط و حقوق خود درخواست طلاق می کند، چه به صورت رسمی چه غیر رسمی. مشکل دوم این است که شناختی که از راه اینترنت، تلفن، چت و ایمیل انجام شود، در اغلب موارد نتیجه قابل قبولی به دنبال نمی آورد. چه بسا آقا یا خانمی که در کانادا زندگی می کند، به دروغ حرف هایی زده باشد که مثلا من در این جا فلان چیز را دارم و فلان قدر حقوق دارم و دوستانم چنین هستند و چنان، و متاسفانه همه این دروغ ها، زمانی فاش شود که عروس خانم در بیشتر مواقع، یا آقا داماد، پس از انتظار طولانی برای گرفتن ویزا و دیدن یار، در کانادا متوجه دروغ های همسر بشود و دیگر هیچ.
در آخرمی توان گفت: «ازدواج مجموعه ای از مزه هاست؛ هم تلخی و شوری دارد، هم تندی و ترشی و هم شیرینی و بی مزگی»(ولتر). امیدوارم همه دوستان، پس از مهاجرت نیز، زندگی آرامی در کنار عزیزانشان داشته باشند و به همراه شریک زندگی خود، با صبر و تحمل و تلاش، بر مشکلات مهاجرت غلبه کنند.
یادآوری: به احترام حفظ حریم خصوصی افراد، از اسامی مستعار استفاده شده است.
متن کامل این نوشتار در این صفحات از نسخه اینتراکتیو شماره ۱۳ و همچنین این صفحه از وبسایت پرنیان در دسترس است.
ثبت دیدگاه