ازدواج یکی از مهم ترین اتفاقات در زندگی هر فرد است. حال اگر این امر با مرحله پرچالش و جدیدی به اسم مهاجرت نیز همراه شود، بسیار بحث برانگیزتر می شود. این که زمان مهاجرت به کانادا یا هر کشور دیگری، مجرد باشیم بهتر است یا متاهل؟ امکان بروز چه مشکلاتی در هـر دو حالت وجود دارد؟ کدام مفیدتر؟ کدام موفق تر؟
ازدواج، یعنی برداشتن باری که برای آن به نیروی دو نفر نیاز است. یعنی تکمیل پازل نیمه کاره ای که فقط با حضور یک همراه و همسر کامل می شود. حال اگر به مسئولیت های زندگی متاهلی، مساله دوری و جداافتادگی از خانواده، دشواری های برقراری ارتباط با یک زبان بیگانه، چالش های یافتن کار مناسب و رویارویی با فرهنگ های جدید و… اضافه شود، وجود یک همسر و شریک در زندگی بیش از پیش ارزشمند می شود؛ البته همسر و شریک خوب و همراه!
به سراغ چند تن از دوستان مجرد و متاهل رفتیم و از تجربیات آنها در این خصوص، مطلع شدیم. و این هم حاصل این گفتگوها.
ازدواج، مانعی برای ادامه تحصیل؟
حامد، سی و پنج ساله و مجرد است. در تمام طول مصاحبه به آرامی سخن می گوید و سعی می کند احساس واقعی اش را در این خصوص بیان کند. مدت شش ماه است که در کانادا زندگی می کند و در ایران مدرس دانشگاه در رشته روان شناسی بوده است.
چرا مجرد مهاجرت کردید؟ آیا به دوستانتان توصیه می کنید مجردی مهاجرت کنند؟
برای ادامه تحصیل درمقطع دکترا به کانادا مهاجرت کردم. چون هدفم درس خواندن و بازگشت به ایران است، بنا براین تصور می کردم با ازدواج و قـبول تعهدات و مسئولیت های ناشی از آن به سختی به این هدفم برسم. با توجه به این که پس از ازدواج و مخصوصا مهاجرت، هزینه های زیادی برای زندگی دو نفر لازم است، لذا تصمیم گرفتم مجرد بمانم و مهاجرت کنم. با این حال، اکنون که در کانادا هستم، به این نتیجه رسیده ام که بهتر بود متاهلی مهاجرت می کردم. ازدواج ومهاجرت پس از آن، خللی در ادامه تحصیل به وجود نمی آورد اگر انتخاب همسر، به درستی انجام شود.
فشارهای روانی و فیزیکی ازجمله تنهایی، نداشتن همدم، همدل و هم زبان، نداشتن کسی به عنوان پشتوانه روحی و انگیزه دهنده در تمام مراحل تطبیق خود با محیط جدید، انجام دادن کارهای منزل به تنهایی و… واقعا سخت است. من به همه دوستان مجردی که قصد مهاجرت به کانادا را دارند و این جا مانند من و خیلی ازافراد دیگر، هیچ فامیل و آشنایی ندارند، توصیه می کنم به شرایط زندگی مجردی در جایی که خیلی از خانواده دور هستند و هیچ کسی کنارشان نیست بیشتر فکر کنند و بعد با آگاهی کامل از نتیجه آن مهاجرت کنند.
شرایط زندگی زمانی که در ایران هستید و مجرد، با خارج از آن، در کانادا یا هر کشور دیگر، بسیار متفاوت است. چون در کشور خودشان، خانواده، دوستان، همکاران و عزیزان هستند و مردم به زبان آنها حرف می زنند و در نتیجه معنای واقعی تنها زندگی کردن را درک نمی کنند.
ازدواج، پلی به سوی کانادا
متاسفانه برای برخی از افراد، ازدواج با فردی که در کانادا و یا هر کشور خارجی دیگری زندگی می کند، یکی از بهترین شانس های زندگی است که ممکن است فقط یک بار در خانه آنها را بزند.
خانم میترا، سی ساله، کارشناس ارشد ادبیات فرانسه، یکی از افرادی است که در ایران، پس از قبولی در مصاحبه، شریک زندگی اش را انتخاب کرده و مدت چهار سال است که زندگی مشترک خوبی با همسرش دارد و دو سال است که در کانادا زندگی می کند.
خانم میترا، با توجه به این که شما بعد از قبولی در مصاحبه سفارت و اطمینان از انجام پروسه مهاجرت ازدواج کردید، آیا دلیل ازدواج همسرتان با خود را، داشتن امتیاز مهاجرت به کانادا نمی دانستید؟ آیا از این که متاهلی مهاجرت کردید، راضی هستید؟
خیلی ممنون از این که سوالتان را این قدر صریح بیان کردید. زمانی که تصمیم گرفتم ازدواج کنم، با خیلی از دوستانی که به صورت مجردی و متاهلی مهاجرت کرده بودند، مشورت کردم. عده ای از آنها، بیشتر، مجردهایی که در کانادا بودند، تشویقم کردند ازدواج کنم و با همسرم به کانادا بیایم، چرا که طعم تلخ تنهایی، دلتنگی و دوری از خانواده را چشیده بودند. عده ای دیگر بر این باور بودند که با فردی ازدواج کنم که خودش نیز یا در کانادا زندگی می کند یا این که در پروسه مهاجرت به کانادا قرار دارد تا مطمئن شوم که ازدواج برای او، تنها پلی به سوی کانادا نیست مخصوصا این که وی پس از انجام مصاحبه به پرونده اضافه می شود و بی دغدغه و استرس، مجوز ورود به کانادا را دریافت می کند.
دوستان متاهلم در کانادا، همان افرادی که زندگی مشترکشان پس از مهاجرت، دستخوش تغییرات ناگواری شده است، اصرار داشتند که اگر قصد دارم حتما در ایران ازدواج کنم و با همسرم مهاجرت کنم، تا زمانی که شناخت کافی از هم نداریم، مهاجرت نکنیم و اگر هم دچار مشکلاتی در زندگی مشترک هستیم از جمله شکاک بودن، بی قید و بند بودن همسر، راحتی بیش از حد در روابط با جنس مخالف، بی مسئولیت بودن همسر، بیش از حد وابسته بودن وی به خانواده اش و… قید مهاجرت را کلا بزنیم و همان جا زندگی کنیم.
ازدواج، خودش به تنهایی داستانی دارد و مهاجرت داستانی دیگر. برای هرکدام از این مراحل باید شرایط خاص خودش را داشت تا این که نه از ازدواج پشیمان شد و نه از مهاجرت.
خوشبختانه زمانی که با همسرم آشنا شدم، اعلام کردم که شاید برای ادامه تحصیل، مجبور باشیم به خارج از ایران، مثلا کانادا مهاجرت کنیم. نظر ایشان را در مورد زندگی خارج ازکشور پرسیدم. هرچند که همه عزیزانی که قصد ازدواج دارند، سعی می کنند خودشان را خوب نشان دهند. با این حال، خوشبختانه از یک نظر و متاسفانه از نظر دیگر، طولانی شدن زمان مهاجرت، انتظار پس از قبولی جهت گرفتن ویزا، زمان مناسبی است برای شناخت فرد مقابل. درهمین دوران انتظار، اگر با همسرم دچار اختلاف نظر زیادی می شدم، قطعا نه تنها مهاجرت نمی کردیم بلکه ازدواجمان هم به سرانجامی نمی رسید. حرف من این است که لطفا، با خودتان روراست باشید و کج خلقی های همسرتان را به خاطر بد بودن شرایط فرهنگی و اقتصادی و… ایران، توجیه نکنید. این شرایط به مراتب در کانادا، برای ما مهاجران تازه وارد، بدتر خواهد بود. این حقیقت که با مدرک ایران در کانادا کاری پیدا نمی کنید یا این که به سختی پیدا می کنید، مشکل ساز خواهد شد و شاید همسر شما با هر سطح تحصیلاتی که دارد، مجبور بشود دوباره یک لیسانس یا حتی فوق دیپلم از این جا بگیرد، و این، نیازمند صبر و همدلی با یکدیگر است.
ادامه دارد…
متن کامل این نوشتار در این صفحات از نسخه اینتراکتیو شماره ۱۳ در دسترس است.
ثبت دیدگاه