تشویق به ایجاد کسب و کارهای کوچک (Small Business) با سرمایه نه چندان زیاد توسط بخش خصوصی از سیاستهای دائمی و کلیدی دولتهای فدرال، استانی و شهری کانادا بوده و متناسب با آن نیزهر سال قوانین حمایتی بسیاری نیز تدوین و به مرحله اجرا در میآیند. از جمله این قوانین، برنامهها و مشوقهای مالیاتی برای آن دسته از صاحبان کسب و کار است که از بخشی از محل زندگیشان به عنوان دفتر کار و در جهت کسب درآمد استفاده میکنند.
براساس این قانون چنین افرادی مجاز به کسر قسمتی از هزینههای محل زندگی خود از درآمد حاصل از بیزینسشان میباشند (Tax Deduction) که این امر به کاهش درآمد قبل از وضع مالیاتشان منجر شده و در نتیجه سهم مالیات پرداختیشان کمتر میشود. مثلا فرض کنید دو نفر مهندس کامپیوتر که یکی برای یک شرکت به صورت کارمند کار میکند و حقوقبگیر است و دیگری در منزل کار میکند (یا بخش قابل توجهی از کارش در منزل است) در سال از این طریق ۶۰ هزار دلار درآمد ناخالص داشته باشند. فرد اول باید (تقریبا) برای تمامی این میزان درآمد براساس جدول محاسبه مالیات در استانی که در آن اقامت دارد مالیات بدهد اما فرد دوم ابتدا هزینههای مختلف مرتبط با کارش (ابزار، مکان، یوتیلیتی، نرمافزار، امکانات تماس و دسترسی به اینترنت و…) را از این رقم کم میکند (که به فرض ۳۰ هزار دلار میشود) و بعد برای مابقی رقم که حکم درآمد خالص را دارد مالیات میدهد. بدین ترتیب نه تنها به دلیل کاهش رقم درآمدی (از ۶۰ هزار دلار به ۳۰ هزار دلار در فرض مربوطه) مالیات کمتری پرداخت میکند بلکه به دلیل پلهای بودن محاسبه مالیات بر درآمد، با توجه به اینکه درآمد جدید وی (۳۰ هزار دلار) در پله پایینتری قرار میگیرد، درصد مالیاتی هم که باید پرداخت کند کاهش مییابد.
البته باید در نظر داشت که قوانین از این دست به منظور فرار مالیاتی وضع نشده و صرفا برای تشویق افراد کارآفرین به راهاندازی کسب و کار خودشان و ایجاد خوداشتغالی میباشند. در ادامه خواهیم دید که در صورت عدم رعایت شرایط قانونی این برنامه و سوءاستفاده از آن در جهت فرار مالیاتی اداره مالیات کانادا (Canada Revenue Agency) با خاطیان برخورد و آنها را مجبور به پرداخت جریمههای سنگین مینماید.
حال باید دید چه بخشی از فعالان اقتصادی واجد شرایط برخورداری از این بسته تشویقی مالیاتی هستند:
…
برای مطالعه متن کامل، این صفحه از وبسایت پرنیان را ببینید.
ثبت دیدگاه