پس از چندین ماه بحث و انتشار شایعات و اخبار غیرموثق، دولت فدرال نهایتا از تصویب قوانین تازه‌ای خبر داده که از این پس کار را برای پرستاران خانگی و کارگران موقت خارجی و کسانی که آنان را استخدام می‌‌کنند، سخت‌تر می‌سازد. این قوانین که از ایپریل سال ۲۰۱۱ به اجرا در خواهند آمد، ارزیابی صلاحیت کارفرمایان و نیز متقاضیان کار را دقیق‌تر و دشوارتر از پیش خواهد کرد.
در این ارزیابی‌ها این نکته مد نظر خواهد بود که آیا کارفرما هم در گذشته تمام موارد قانونی را رعایت نموده است یا خیر. اگر کارفرما از این نظر سابقه بدی داشته باشد، احتمالا با تقاضای او مبنی بر استخدام یک نیروی کار خارجی مخالفت خواهد شد. کارفرمایانی که از نظر انجام تعهدات خود در زمینه پرداخت دستمزد و تامین شرایط مناسب کار برای نیروی کار خارجی قصوری داشته باشند، احتمالا به مدت دو سال نمی‌توانند نیروی کار تازه‌ای را استخدام کنند.
علاوه بر این برای کارگران خارجی نیز محدودیت ۴ ساله برای کار در کانادا در نظر گرفته شده است. بعد از پر شدن این مدت فرد باید به وطن خود بازگردد تا بعد از گذشت ۴ سال بتواند مجددا برای کار به کانادا بیاید. این محدودیت صلاحیت افراد برای حق اقامت دائم را مخدوش نمی کند.
وزیر مهاجرت و شهروندی دولت فدرال، جیسون کنی، می‌گوید: «دولت می‌خواهد به این طریق از حقوق کارگران خارجی موقت از جمله پرستاران خانگی در مقابل بدرفتاری‌های احتمالی و سوءاستفاده از آنها حمایت کند. ما به آنها، کارفرمایان آنها و تمام کانادایی‌ها تضمین می‌دهیم که این برنامه کاملا عادلانه و منصفانه است.»
بر اساس اعلام دولت، مشاوره‌های انجام شده حاکی از آن بوده که به دلیل آسیب‌پذیر بودن این قشر، در بسیاری از موارد حقوق این پرستاران خانگی رعایت نشده و از زحمات آنها سوءاستفاده شده است. این اطلاعات سبب شد تا برای نخستین بار در ایپریل سال ۲۰۱۰ در قوانین مربوط به آنها تغییری ایجاد شود و ذکر میزان دستمزد، مزایا، شرایط محل زندگی، وظایف، ساعات کار، تعطیلات و نحوه مرخصی استعلاجی آنها در قرارداد ضروری شود.
در این اصلاحات برخی از شرایطی که مراقبان خانگی یا پرستاران بچه از نظر میزان ساعات کاری باید می‌داشتند تا بتوانند واجد صلاحیت درخواست حق اقامت دائم شوند نیز تغییر کرده بود. بر اساس قانون فعلی پرستاران خانگی بعد از دو سال کار تمام‌وقت می‌توانند برای دریافت حق اقامت دائم تقاضا کنند. در تغییرات اخیر، این چارچوب زمانی در صورت کار بیشتر فرد کوتاه‌تر می‌شود و یا اگر فرد به دلیل بیماری یا هر عامل موجه دیگری نتوانسته باشد زمان لازم را پر کند، بیشتر از دو سال به وی فرصت داده می‌شود.
برای مشاهده اصل مطلب اینجا کلیک کنید.
ثبت دیدگاه