در دو قسمت قبلی این گزارش، در اولی، به مباحث کلی در مورد برنامه‌های مهاجرپذیری کانادا و دغدغه‌های اداره مهاجرت این کشور برای دست‌یابی به برنامه‌ای موفق، سریع و متوازن و در دومی به پرسش درباره سطح مناسب مهاجران پرداخته شد. در این قسمت به دومین پرسش کلیدی مطرح یعنی تنظیم ترکیب مهاجرانی که پذیرش می‌شود اشاره شده است.
پرسش دوم: ترکیب مناسب میان مهاجران اقتصادی، مهاجران رده خانوادگی و پناهجویان چیست؟
ترکیب زیر ترکیب فعلی مهاجران است. حدود ۶۰ درصد از مهاجرانی که هر ساله به کانادا می‌آیند مهاجران اقتصادی هستند. ۲۶ درصد از آنها مربوط به کلاس خانوادگی هستند. تقریبا ۱۴ درصد باقیمانده را نیز پناهجویان تشکیل می‌دهند که شامل عده‌ای که به دلایل انسان‌دوستانه یا ترحم‌آمیز نیز پذیرفته شده‌اند، می‌شود.
شایان ذکر است که کمتر از نیمی از افرادی که به عنوان مهاجر اقتصادی به کانادا می‌آیند، متقاضیان اصلی هستند و همسران و وابستگان آنها نیز در همین رده محاسبه می‌شوند. البته بخش عظیمی از این همسران و وابستگان (به علاوه افرادی که در رده خانوادگی و پناهجویان هستند)، بالاخره به بازار کار می‌پیوندند و به اعضای فعال در اقتصاد مبدل می‌شوند.
مهاجران اقتصادی به دلیل توانشان برای مشارکت در اقتصاد کانادا برگزیده می‌شوند. این گروه از مهاجران عبارتند از:
نیروی متخصص فدرال
گزینش این عده از طریق یک سیستم شفاف امتیازدهی انجام می‌شود که در آن تحصیلات، سن، تجربه، مهارت در زبان رسمی، فراهم بودن امکان اشتغال در کانادا از قبل و امکان تطبیق‌پذیری فرد در جامعه جدید، مورد ارزشگذاری قرار می‌گیرد. مجموعه این ویژگی‌ها کمک می‌کنند تا از میزان انعطاف و تطبیق‌پذیری یک نیروی متخصص برای رسیدن به موفقیت در بازار کار کانادا اطمینان حاصل شود. سیستم جدید گزینش نیروی متخصص نشان داده است که کسانی که تحت این سیستم انتخاب می‌شوند، از آینده اقتصادی بهتری نسبت به دیگر مهاجران اقتصادی برخوردار بوده‌اند. از آنجایی که از نوامبر سال ۲۰۰۸ به این سو معیارهای مضاعفی برای انتخاب متقاضیان وضع شده است، کمک شده تا از میزان انباشت پرونده‌ها کاسته شود و بازار کار نیز بهتر به مهاجران جدید پاسخ دهد. در حال حاضر پذیرش محدود به متقاضیانی شده است که در زمینه‌ای که نیاز بالایی برای آن وجود دارد صاحب تجربه باشند و یا کسانی که از یک کارفرمای کانادایی پیشنهاد کار دریافت کرده باشند. مهارت‌های زبانی این افراد نیز باید توسط یک طرف سوم بررسی و ارزیابی شده باشد.
نیروی متخصص کبک و مهاجران بیزینسی که توسط کبک انتخاب می‌شوند
بر اساس توافقنامه Canada-Quebec، استان کبک تعداد و نوع مهاجران خود را خود تعیین می‌کند. معیارهای انتخاب تا حد زیادی هماهنگ با معیارهایی است که برای نیروهای متخصص در برنامه FSW تعیین شده است. معیارهای انتخاب مهاجران بیزینیسی، به ویژه سرمایه‌گذاران کاملا با برنامه دولت فدرال هماهنگ است. البته دولت کانادا همچنان این حق را دارد که درباره سطح مهاجران و نیز مقبولیت آنها برای کانادا اعمال نظر نماید.
مهاجران از طریق برنامه کاندیدای استانی و قلمرویی (PNP)
این برنامه‌ها شامل انتخاب آن دسته از مهاجران اقتصادی است که توسط استان‌ها و قلمروهای خاص انجام می‌شود. این کار با موافقت دولت فدرال و برای رفع نیازهای منطقه‌ای دولت‌های انتخاب شده انجام می‌پذیرد. بر اساس این برنامه، قدرت و صلاحیت استان‌ها و قلمروها از نظر شناخت و تعیین نیازهای بازار کار و اقدام مناسب برای رفع آنها در حوزه اختیارات قانونی‌اشان به رسمیت شناخته شده است. این برنامه در سال ۱۹۹۸ آغاز به کار کرد و از آن سال تا کنون با سرعت رشد و گسترش پیدا کرده است به نحوی که تعداد مهاجران پذیرفته شده از طریق این برنامه که در سال ۲۰۰۰ فقط ۱ هزار و ۲۵۲ نفر بود (یا ۰.۶ درصد کل پذیرفته‌شدگان در آن سال)، در سال ۲۰۱۰ به ۳۶ هزار و ۴۲۸ نفر (۱۳ درصد از کل مهاجران ورودی) رسید. در حال حاضر دولت فدرال دارای توافقنامه با همه حوزه‌های قانونی به غیر از قلمرو نانووات در زمینه پذیرش مهاجر استانی است که این امر سبب شده تا در کنار مسیرهای قانونی موجود،۵۰ مسیر اضافی نیز برای پذیرش مهاجر به کانادا ایجاد شود. بسیاری از این موارد بر مبنای نیاز کارفرمایان اتفاق می‌افتند و به پذیرش نیروهای متخصص در کلیه سطوح نظر دارند و در برخی موارد نیز بیشتر به ارتباطات دورتر خانوادگی با یا بدون پیشنهاد شغلی توجه شده است. در بسیاری نیز جریان ورود دانشجویان بین‌المللی و کارآفرینان هم به شیوه‌های مختلفی شامل این برنامه می‌شود. البته الزامات پذیرش این افراد بسته به شرایط مختلف یعنی موسسات بیزینسی، سرمایه‌گذاری یا مدیریت متغیر است.
مهاجران با تجربه کانادایی Canadian Experience Class(CEC)
شواهد نشان داده‌اند که افرادی که پیش‌تر در کانادا کار کرده یا تحصیل نموده‌اند، بعد از مهاجرت شرایط بهتری داشته و نتایج بهتری کسب می‌کنند. به همین دلیل هم در سال ۲۰۰۸ رده‌بندی مهاجرتی «با تجربه کانادایی» تدوین و تصویب شد. این برنامه به آن دسته از کارگران موقتی که قبلا با ویزای کار به کانادا آمده یا دانشجویان تحصیل‌کرده خارجی که تجربه کار کانادایی دارند و از حداقل شرایط زبانی هم برخوردار هستند، اختصاص دارد. در سال ۲۰۱۰ در این گروه ۳ هزار و ۹۰۰ نفر به عنوان مهاجر به داخل کانادا پذیرفته شدند. در سال‌های اخیر تعداد کارگران موقت و دانشجویان خارجی در حال کار یا تحصیل در کانادا به شکل قابل توجهی افزایش پیدا کرده است. در سال ۲۰۱۰، کانادا به بیش از ۹۶ هزار دانشجوی بین‌المللی و ۱۸۲ هزار نیروی کار موقت خارجی ویزای ورود به کشور داده است. در حال حاضر که اطلاع افراد از این برنامه بیشتر شده و تعداد حائزین شرایط این برنامه نیز در کشور بسیار بالاست، انتظار می‌رود که عده متقاضیان در این گروه به شدت افزایش پیدا کند.
مهاجران بیزینسی
در این رده، افراد بر اساس توانایی‌اشان برای مشارکت در اقتصاد کانادا از طریق سرمایه‌گذاری، تاسیس موسسات بیزینسی و یا ایجاد شغل انتخاب می‌شوند. این افراد باید از یک شرایط حداقلی از نظر دارایی برخوردار باشند. در سال ۲۰۱۰ تعداد ۱ هزار و ۲۳۹ نفر کارآفرین و خویش‌فرما در این رده پذیرش شدند اما اکثریت پذیرفته‌شدگان در این رده را گروه سرمایه‌گذاران با ۲ هزار و ۶۲۲ متقاضی اصلی و ۶ هزار و ۹۵۰ نفر از وابستگان آنها تشکیل می‌دادند. در سال ۲۰۱۰ تغییراتی در برنامه سرمایه‌گذاری ایجاد شد و میزان سرمایه لازم اولیه آنها از ۸۰۰ هزار دلار به ۱ میلیون و ۶۰۰ هزار دلار افزایش پیدا کرد و میزان سرمایه‌گذاری اولیه نیز از ۴۰۰ هزار دلار به ۸۰۰ هزار دلار افزایش یافت تا ارقام جدید با روند جهانی هماهنگی بیشتری داشته باشند. اخیرا در اول ماه جولای سال ۲۰۱۱، سقف ۷۰۰ پرونده برای متقاضیان جدید سرمایه‌گذاری مشخص شد تا به این ترتیب و با هماهنگی بهتر در امر بررسی پرونده‌های ورودی و نیز عمل به تعهدات در رسیدگی به آنها، از میزان پرونده‌های انباشته شده کاسته شود.
مراقبان خانگی
معمولا مراقبان خانگی به شکل موقت به کانادا می‌آیند تا نیازهای کانادا به مراقب و پرستار خانگی را برطرف نمایند. بعد از این که این افراد به مدت ۲۴ ماه کار کردند و در این مدت به عنوان مراقب و پرستار در خانه کارفرمای خود زندگی نمودند، پس از گذشت چهار سال از ورودشان به کانادا می‌توانند از داخل خاک کانادا برای مهاجرت دائم خود و وابستگان واجد شرایط خود تقاضا بدهند. در سال ۲۰۱۰ تعداد ۷ هزار و ۷۰۰ نفر متقاضی اصلی و ۶ هزار و ۲۰۰ نفر از وابستگان آنها توانستند واجد حق اقامت دائم شوند که این تعداد افزایش زیادی نسبت به ویزاهای اعطا شده به ۳ هزار و ۵۰۰ نفر متقاضی اصلی در این گروه و ۳ هزار و ۳۵۰ نفر وابستگان آنها در سال ۲۰۰۶ نشان می‌داد. فهرست فعلی متقاضیان این گروه برای دریافت حق اقامت دائم کمی کمتر از ۲۹ هزار نفر است. با افزایش قابل توجه نیاز به مراقبان خانگی موقت تا سال ۲۰۰۹، این امر می‌تواند به کم شدن تعداد ویزاهای اقامت دائمی که به دیگر متقاضیان داده می‌شود، منجر گردد.
البته آمار و شواهد نشان می‌دهد که بسیاری از مراقبان خانگی به محض دریافت ویزای اقامت دائم خود دست از این حرفه برمی‌دارند. اگر نیاز به این نوع از خدمات ماندگار باشد، این امر می‌تواند به چالش آتی در این حرفه بدل شود به این معنا که اگر انتخاب‌های دیگری هم باشد، مردم به راحتی به سراغ مسیر مراقب خانگی نمی‌روند. شواهدی نیز در دست است که بخشی از این جریان در واقع به نوعی یک شکل پنهان از گردهم آمدن خانواده‌هاست. بررسی‌ها و تحلیل‌های انجام شده در دفاتر ویزا که به بررسی پرونده‌های متقاضیان برای مراقبت خانگی اشتغال دارند، نشان می‌دهد که در برخی مناطق حدود ۴۰ درصد از مراقبان خانگی در واقع برای کار در خانه بستگان خود به کانادا می‌آیند. در این‌گونه موارد این سوال ایجاد می‌شود که آیا اصولا این کارفرمایان این کار را به کسانی غیر از اعضای خانواده خود نیز پیشنهاد می‌کردند یا خیر؟
ادامه دارد.
برای مشاهده اصل مطلب اینجا کلیک کنید.
ثبت دیدگاه