شهرهای کوچک‌تر کانادا در حال جذب مهاجران بیشتری هستند

مقاله اخیر دانشگاه Ryerson چشم انداز مهاجرت به شهرهای کوچک کانادا را مشخص کرده است.

تورنتو، مونترال، کلگری، و ونکوور مقاصد محبوب مهاجران کانادا هستند. با این حال، شهرهای کوچک و متوسط ​​کانادا هم اکنون شروع به جذب مهاجران خارجی بیشتری کرده اند.

بر اساس مقاله ای از دانشگاه Ryerson، نوشته آقای «دیوید کمپبل»، بین سال های 2013 و 2019، تعداد مهاجران مستقر در مناطق کوچک تر شهری، 45 درصد افزایش یافته است؛ در حالی که این رشد در چهار شهر بزرگ کانادا، تنها 9 درصد بوده است. در همان بازه زمانی، تعداد مهاجران جدید در «مناطق سرشماری کلانشهری» (CMS)، 40 درصد افزایش یافت.

«CMA»ها مراکز عمده شهری هستند که از چندین شهرداری در اطراف یک مرکز پرجمعیت تشکیل شده اند. به عنوان مثال، «تورنتو CMA» متشکل از شهرهای تورنتو، می سی سیاگا، برامپتون، وان، و پیکرینگ می باشد.

نرخ مهاجرت (که تعداد مهاجران به ازای هر 10 هزار شهروند است،) در این مراکز شهری کوچک تر، ​​هنوز کمتر از شهرهای بزرگ است، زیرا مراکز کوچکتر شهری با جمعیت کمتری شروع به رشد کرده اند.

تورنتو دارای بالاترین نرخ مهاجرت (163 نفر در هر 10 هزار نفر) می باشد. ونکوور در جایگاه دوم قرار دارد (128 نفر در هر 10 هزار نفر).

در 14 مرکز شهری کوچک تر، نرخ مهاجرت بیش از 100 نفر در هر 10 هزار نفر بود. این آمار در رجینا و ساسکاتون در ساسکاچوان، به ترتیب 193 و 178 در هر 10 هزار نفر بود، که هر دو بالاتر از تورنتو بودند.

12 مرکز شهری کوچک تر دیگر که دارای نرخ مهاجرت بالایی هستند، عبارتند از: هالیفاکس، شارلوت تاون، فردریکتون، مونتکتون، سویفت کرنت، وینکلر، اشتاینباخ، براندون، تامپسون، بروکس، هایور ریور، و وود بوفالو. این مراکز کوچکتر شهری، هجوم مهاجران را پاسخی مستقیم به چالش های ناشی از پیری جمعیت و کاهش نیروی کار می دانستند.

در بسیاری از این شهرها، جمعیت طبیعی رو به کاهش است؛ این بدان معناست که مرگ و میر بیش از تولد است. آنها برای ادامه رقابت اقتصادی، به مهاجرت بین استانی نیاز دارند. بنابراین، به دنبال جذب مهاجران بیشتری هستند.

با این وجود، همه گیری کرونا تأثیر زیادی در کاهش تعداد مهاجرانی داشت که به مراکز کوچک​​شهری می آمدند؛ این مسئله به دلیل محدودیت های فعلی سفر برای مهار شیوع ویروس است.

با اینکه برخی از دانشجویان بین الملل و نیروی کار موقت از محدودیت های سفر معاف هستند، افرادی که «تأییده اقامت دائم» (COPR) خود را پس از روز 18 مارس 2020 دریافت کرده اند، هنوز مجاز به سفر به کانادا نیستند.

نیروی کار موقت خارجی در طی همه گیری، بسیار مورد اعتماد قرار گرفتند. بسیاری از صنایع صادراتی کانادا نیروی کار بین الملل را برای کوتاه مدت استخدام می کنند. نمونه هایی از این صنایع شامل کشاورزی و فرآوری ماهی است.

کانادا برای بهبود اقتصادی پس از دوران کرونا، اکنون بیش از هر زمان دیگری باید بر مهاجرت تمرکز داشته باشد. نیروی کار این کشور بین سال های 2009 و 2019، 1.95 میلیون نفر افزایش یافته است (که تقریباً همه آنها از مهاجران بوده اند).

استان هایی که بیشترین رشد نیروی کار مهاجر را دارند، نیز دارای رشد سریع اقتصادی هستند.

کاهش نیروی کار تنها چالشی نیست که با پیری جمعیت به وجود می آید؛ کانادا همچنین با تقاضای فزاینده خدمات بهداشتی و برنامه های بهبود درآمد روبرو است.

آقای «کمپبل» در پایان مقاله مزبور، یادآوری کرد که نرخ بیکاریِ بالاتر از حد متوسط، و افزایش تعداد موارد کووید19 باعث کاهش مهاجرت خواهند بود. با این حال، برای بلند مدت، مهاجرت نقشی اساسی در رشد اقتصادی مراکز عمده شهری و مراکز شهری کوچک در سراسر کانادا خواهد داشت.

عواملی که منجر به افزایش مهاجرت منطقه ای می شوند

«برنامه های مهاجرت منطقه ای» برای مهاجران و اقتصاد محلی سودمند هستند. دولت های استانی خلأهایی را در بازار کار شناسایی کرده اند که باید توسط مهاجرانی پر شود که قادر به فعالیت در زمینه کاری خود خواهند بود.

«برنامه انتخاب استانی» (PNP) به استان های کانادا اجازه می دهد تا متقاضیان مهاجرتی را که برای بازار کار مناسب هستند، انتخاب کنند. این برنامه ها برای استان های کم جمعیت سودمندترند، زیرا این استان ها نیاز مبرمی به مهاجران برای حمایت از اقتصاد خود دارند. منیتوبا اولین بار در سال 1996، برای «PNP» ثبت نام کرد ، و یکی از اولین استا ن هایی بود که همراه با نیوبرانزویک و نیوفاندلند و لابرادور، برنامه خود را در سال 1999 آغاز کرد.

راه اندازی سیستم اکسپرس انتری در سال 2015، اولین «PNP»های پیشرفته را با خود به همراه داشت. دولت های استانی می توانند در استخر اکسپرس انتری، متقاضیان متخصصی را که قادر به رفع نیازهای بازار کار هستند، انتخاب کنند. تعداد مهاجرانی که از طریق «PNP» پذیرفته شده اند، از حدود 47،600 نفر در سال 2014، به 68،600 در سال 2019 رسیده است.

به علاوه، «پایلوت مهاجرت آتلانتیک» (AIP) در ماه مارس 2017 راه اندازی شد، که به کارفرمایان از چهار استان آتلانتیک کانادا اجازه می دهد روند استخدام کارکنان بین الملل را تسریع کنند. از طریق این برنامه، مهاجران دارای کار و برنامه اسکان و استقرار از یک ارائه دهنده خدمات مورد تأیید، به کانادا می آیند. در سال 2019، 1141 مهاجر جدید به این منطقه آمدند. پرطرفدارترین استان برای مهاجران جدید، نیوبرانزویک بود؛ پس از آن، نوا اسکوشیا، نیوفاندلند و لابرادور، و جزیره پرنس ادوارد قرار گرفتند. بررسی اخیر دولت نشان داد که «AIP» به حفظ مهاجران در منطقه کمک می کند.

مهاجرت منطقه ای نیز افزایش یافته است، زیرا کانادا هر ساله سطح مهاجرت خود را افزایش می دهد. اگرچه همه گیری کرونا باعث کاهش قابل توجه مهاجران جدید در سال 2020 شده است، کانادا هنوز متعهد به استقبال بیش از 1.2 میلیون مهاجر در سه سال آینده می باشد. پیش بینی می شود از این تعداد، سالانه 80،000 نفر از طریق «PNP»، و 6،000 نفر از طریق «AIP» به کانادا بیایند.

کانادا همچنین به دنبال راه اندازی «برنامه انتخاب شهری» (MNP) است، که به جوامع، اتاق های بازرگانی، و شوراهای کار محلی امکان حمایت از مهاجران جدید را می دهد. پیش بینی می شود این برنامه جدید پس از راه اندازی، سالانه از حدود 5،000 تازه وارد استقبال کند.