این پرسش بسیاری از دوستان متاهل بوده و هست که آیا بهتر است به تنهایی وارد خاک کانادا شوند یا همه خانواده با هم بیایند. با توجه به سیاست‌های مهاجرتی چند سال اخیر بر تعداد خانواده‌های مهاجر افزوده شده و به همان نسبت، این پرسش فراگیرتر شده است.
حقیقت آن است که این پرسش جواب سرراست ندارد. عوامل متعددی در این تصمیم موثرند که من در اینجا به برخی از آنها اشاره می‌کنم. شما خودتان باید با سنجش همه آنها متناسب‌ترین تصمیم را بسته به شرایط خود بگیرید…
اولین نکته زمان ویزاست. در یک پست دیگر با عنوان «چه وقت سوار هواپیما شویم؟» به تفصیل به مسائل زمانی مربوط به فرآیند لندد شدن (اولین ورود قانونی مهاجر به خاک کانادا) می‌پردازم اما کوتاه اینکه، با هم آمدن یا در دو (یا چند) گروه آمدن پیش از همه وابسته به مدت زمانی است که ویزای مهاجرت به شما اجازه می‌دهد. مثلاً اگر شما با دریافت ویزا دریافتید که فقط یک ماه فرصت ورود به خاک کانادا را دارید عملاً انتخابی نخواهید داشت چون تا کارهای خود را سروسامان دهید عملاً دو هفته‌ای می‌گذرد و فاصله انداختن دوهفته‌ای بین ورود شما و خانواده بیشتر ضرر دارد تا فایده. چرا؟ در ادامه خواهید دید.
اگر ویزای شما اجازه یک فاصله حداقل یک ماهه برای ورود متفاوت اعضا را می‌داد مزایا و محاسن آن را بررسی کنید. اگر این فاصله به بیش از دو ماه افزایش یافت حتماً روی آن تامل اساسی کنید.
چرا این موضوع مهم است؟
اول، چون ورود به یک کشور جدید به قصد سکونت دائم توام با مسائلی است که اولین آن اسکان است و پشت سرش چند مسئله دیگر سلسله‌وار می‌آید (تعجیل نکنید، یک به یک به همه آنها می‌رسیم). تقریباً حداقل حدود یک ماه برای سر و سامان دادن به همه این موارد زمان لازم است. به هر حال شما با یک تور مسافرتی برای اقامت چند روزه به کانادا نیامده‌اید که همه چیز از پیش تنظیم شده باشد. در این یک ماه شما باید بی‌نظمی‌های متعددی را در سیستم زندگی خود تجربه کنید که تحمل آن گاهی برای برخی از اعضا خانواده خصوصاً کودکان ساده نیست. خانم‌ها هم معمولاً احساسی‌تر با این مسائل برخورد می‌کنند و این می‌تواند در همان آغاز کار، تاثیر منفی از پدیده مهاجرت (که ذاتا در ابتدا سخت است) در اذهان افراد باقی گذارد و چه بسا منجر به چند دستگی فکری و تشتت در میان اعضا خانواده شود. این موضوع وقتی تشدید می‌شود که مهاجرین با تصاویر رویایی و ایده‌آل وارد کشور جدید شوند. فصل ورود هم تاثیر بسیاری دارد. ورود اولیه حداقل یک نفر و برآورده کردن نیازهای اولیه و آشنا شدن با حال و هوای جامعه جدید می‌تواند به یک لندد کم دردسر برای سایر افراد بینجامد. خدماتی که کنپارس برای تازه‌واردان در نظر گرفته عموماً به منظور سامان دادن به همین مسائل و کاهش مشکلات احتمالی است (برای اطلاع از جزییات این خدمات با دفتر کنپارس تماس بگیرید.)
دوم، یک فرد مجرد با گزینه‌های بیشتر و اقتصادی‌تری روبروست. مثلاً می‌تواند یک اتاق کوچک با هزینه کم اجاره کند تا در این فاصله چند ماهه جای مناسب را پیدا کند اما یک خانواده چند نفره باید از همان ابتدا در اندیشه فضاها و امکانات بیشتر باشند که کمتر و گرانتر هستند.
سوم، گاهی برخی از اعضا خانواده بنا به دلایل شغلی یا تحصیلی نمی‌توانند در یک زمان مشخص مهاجرت کنند. مثلاً خانم معلمی که باید تا پایان سال تحصیلی صبر کند (و یا فرزندان خانواده) و یا آقایی که باید به چند مورد کاری مثلاً فروش زمین و وسایل سامان دهد. در این گونه موارد گاهی تاخیر همه افراد منجر به از دست رفتن فرصت‌هایی می‌شود و بهتر است خانواده در دو نوبت مجزا پا به کانادا بگذارند.
چهارم، هر چقدر هم که تمامی افراد خانواده، کارها را سامان دهند باز هم مواردی نیمه‌کاره باقی می‌ماند که نیاز به پیگیری دارد. خیلی از این موارد ممکن است حتی در ابتدا روشن نباشند یا از تبعات جمع و جور کردن‌ها بوده باشند نظیر پیگیری مرخصی بدون حقوق یک ساله از محل کار یا بیرون کردن مستاجر از خانه فروخته شده و…. به هر حال اینکه همسر شما بخواهد سراغ خرید و فروش خانه، گرفتن وکالتنامه، گرفتن سوابق کاری از فلان محل و … برود بهتر است تا اینکه مجبور شوید دست به دامن خواهر، برادر، دوست و نظایر اینها شوید.
پنجم، مواردی است که پس از ورود به کانادا آشکار می‌شود. شما در می‌یابید که فلان چیز را فراموش کرده‌اید، یا اگر بهمان وسیله در ایران تهیه شود به مراتب اقتصادی‌تر است و نظایر اینها. به همین دلیل چمدان مسافرین بعدی همیشه سرشار از ضرورت‌های کشف شده توسط نفرات قبلی است.
جنبه منفی فاصله انداختن
اول، عدم درک مشکلات توسط همه اعضا خانواده به یک نسبت است. این نکته مهمی‌ست که همه افراد دریابند لندد شدن چه مسائلی دارد. البته این موضوع در یک بازه زمانی کوتاه خیلی به چشم نمی‌اید اما مثلاً در یک مدت سه ماهه چه بسا فرد اول محل اسکان دائم، وسیله حمل و نقل و حتی شغل موقت بدست آورد بدون اینکه سایرین دریابند در پشت این امکانات چه تلاش‌هایی نهفته است. از نظر روحی، پشت سرگذاشتن مشکلات توسط تمامی اعضا خانواده و نقش‌آفرینی گروهی می‌تواند تاثیرات مثبت فراوانی در نزدیکی اعضا خانواده به یکدیگر داشته باشد که از مهم‌ترین مواهب در کشور جدید است. همچنین با پشت سرگذاشتن یک به یک موانع اولیه، حسی از پیشرفت به اعضا خانواده منتقل می شود که در شرایط دیگر قابل حصول نیست.
دوم، که در ادامه بحث اول است تاثیر منفی این موضوع بر اعتماد به نفس و انطباق‌پذیری نفرات بعدی است. معمولاً چون در حالت ورود جداگانه، نفر اول تمامی مسیرها را طی کرده، با ورود نفرات بعدی به مترجم و حتی عامل اجرایی آنها در پیشبرد سایر مراحل مبدل می‌شود و این مسئله گاه تا مدت‌ها ادامه می‌یابد که به ضرر استقلال شخصیتی سایرین است.
سوم، ترس برخی اعضا خانواده از مسافرت مستقل است. مسافرت بین ایران و کانادا حداقل به دو پرواز و ۲۰ ساعت زمان نیاز دارد (و عموماً بیش از این). برای کسانیکه سفر خارج از کشور نداشته‌اند این موضوع اندکی رعب‌آور است و ترجیح می‌دهند که همه با هم این مسیر را طی کنند.
نتیجه اینکه،
به نظر من اگر با توجه به زمان ویزا و مسائل فصلی (به چه وقت سوار هواپیما شویم؟ نگاه کنید) می‌توانید حداقل دو ماه بین ورود خودتان و دیگر اعضا خانواده فاصله بیاندازید حتماً این کار را انجام دهید. فاصله کمتر از آن نیاز به ارزیابی همه جوانب دارد و برای کمتر از یک ماه اصلاً این موضوع را توصیه نمی‌کنم چون عملاً شما هنوز تثبیت نشده‌اید و ورود افراد جدید به متشنج‌تر شدن اوضاع می‌انجامد.
اگر بیش از دو فرزند دارید و فرزند بزرگ‌ترتان در سن و سالی است که می‌تواند یاری‌رسانتان باشد، بد نیست که او را همراه کنید مگر اینکه همسرتان احساس کند حضور او در ایران مفیدتر است.
درباره این تصمیم با همسرتان گفتگو و مشورت کنید؛ ابعاد مختلف بحث را بررسی کنید و با هم به یک تصمیم واحد برسید و نکته مهم اینکه اگر همسرتان با مجزا مسافرت کردن مخالفت دارد این موضوع را به یک عامل دلخوری و آزار تبدیل نکنید. هر چقدر هم که مزایای این موضوع زیاد باشد باید بیاموزید که برای مهاجرین هیچ چیز مهم‌تر از انسجام خانوادگی نیست.
ثبت دیدگاه