انتخابات این دوره شوراهای شهر و شهرداری‌های انتاریو که در تاریخ 27
اکتبر 2014 برگزار شد توام با پیشرفت‌ها و پسرفت‌هایی برای جمع ایرانیان
ساکن تورنتو و اطراف بود. از یکسو دیدیم که کسی چون دیوید موسوی به‌رغم
شکست، چگونه مسیری موفقیت‌آمیز از یک حضور موثر در جامعه کانادا را تجربه
کرد و متاسفانه شاهد بودیم که تعداد زیادی از کاندیداهای ایرانی هم غیر از
اتلاف انرژی و انگیزه خود و سایر فعالین این عرصه، عملا دستاورد دیگری
نداشتند.
در موضوع حضور ایرانیان در نهادهای تصمیم‌گیری کانادایی اعم
از شهری، استانی و ملی چند عامل اصلی قابل بازشناسایی هستند: کاندیداها،
رسانه‌های قومی، پیشکسوتان و نهایتا رای‌دهندگان کامیونیتی. معمولا عمده
تمرکز ایرانیان بر روی این گروه آخر است؛ همه‌ی فعالین جامعه ایرانیان از
این گروه می‌خواهند که به صحنه بیایند و با آرا خود زمینه موفقیت حداقل یک
کاندیدای ایرانی را فراهم کنند و وی را به یکی از مراکز تصمیم‌گیری
بفرستند. البته شخصا هنوز درک نکرده‌ام که رفتن یک ایرانی مثلا به شورای
شهر ریچموندهیل قرار است چه تاثیر مستقیمی بر سرنوشت ایرانیان این خطه
بگذارد اما چون به‌هر حال همه این حرکت‌ها منجر به شکل‌گیری یک جریان از
حضور ایرانیان در مراکز تصمیم‌گیری می‌شود که می‌تواند (البته با شرط و
شروطی) در آینده به نفع همه اعضا این جمع باشد ضرری هم در آن نمی‌بینم اما
نکته‌ای که نباید از آن غافل شد نقش و عملکرد سایر اعضا آن 4 ضلعی و
به‌ویژه خود کاندیداها است.
متن کامل را در این صفحه از وبسایت پرنیان بخوانید.
ثبت دیدگاه