با وجود این که وضعیت کمبود پزشک در کانادا هنوز هم در مراحل بدی است، اما مسئولان امور پزشکی همچنان و با قدرت هرچه تمام مانع تسهیل بیشتر در ارائه مجوز به پزشکان تحصیل‌کرده خارجی برای کار در کانادا می‌شوند. در دو تحقیق که اخیرا انجام شده، به نکته مهمی اشاره میشود و آن این که نیمی از پزشکان فارغ‌التحصیل موفق نمی‌شوند از سد آزمونهای سخت و دشوار تاییدیه پزشکی با موفقیت عبور کنند.
محققان معتقدند که علت این امر می‌تواند در کیفیت آموزش‌هایی که این عده دیده‌اند نهفته باشد یا به روش‌های تعلیمی که آنها در مدارس خارجی تجربه کرده‌اند بازگردد. این روش‌ها گاهی همچنان سنتی هستند و بر فلسفه «دکتر همه چیز را می‌داند» استوارند.
به اعتقاد این محققان کارایی و عملکرد این مدارس نیز یکی دیگر از دلایل افزایش تعداد دانشجویان متولد کانادا است که پس از شکست در گرفتن پذیرش از دانشگاه‌های داخلی، به آنها مراجعه نموده و مدارک پزشکی خود را از آنان دریافت کرده‌اند.
دکتر آن مری مک‌للن، استاد کالج پزشکی کبک، قانون‌گذار پزشکان استان و نویسنده کتابی تحقیقی در زمینه موقعیت کبک در این‌باره می‌گوید: «من از دیدن این واقعیت‌ها شوکه شدم. فارغ‌التحصیلان خارجی رشته پزشکی که واقعا دوست دارند به کانادا مهاجرت کنند و در این کشور به کار مشغول شوند باید بدانند که در این راه باید مشکلاتی را تحمل نمایند.»
محققان و مسئولان جدا معتقدند که نباید به دلیل این یافته‌ها مانع از ورود پزشکان به کانادا شد یا از کمک به آنها دست برداشت بلکه به‌ویژه به دلیل کمکی که حضور این عده به دلیل گذراندن دوره‌های پرهزینه پزشکی در خارج از کانادا به مالیات‌دهندگان می‌کند، باید بیشتر از آنها حمایت کرد و تلاش نمود تا با رفع نیازهای موجود آنها، آنان را به پزشکانی آماده برای کار در سیستم کانادایی تبدیل ساخت.
البته با وجود این که این دو تحقیق که اخیرا در ژورنال Canadian Family Physicianمنتشر شده، اولین نمونه در نوع خود هستند که مشکلات پزشکان را به صراحت عنوان ساخته‌اند، اما به گفته پزشکان در جامعه پزشکی این معضلات پدیده‌های ناشناخته‌ای نیستند.
دکتر پاول رینزبری، مدیر بخش آموزش کالج پزشکان خانواده در کانادا می‌گوید: «وقتی کسی را که تازه به این کشور آمده و از سیستم آموزشی اینجا چیزی نمی‌داند، به تحصیل مجدد مجبور می‌کنید، برای آنها مثل این است به عمیق‌ترین نقطه یک دریاچه فرو کرده باشیدشان.»
با این وجود، مجری یکی از این تحقیقات می‌گوید که از مدتی پیش در شهر ونکوور تیمی گرد هم آمده‌اند که با کمک به پزشکان تحصیل‌کرده خارجی، آنها را برای آمادگی بیشتر، کسب نمرات بهتر در آزمون‌ها و موفقیت در آنها یاری می‌کنند.
در ضمن دکتر مک‌للن پیشنهاد می‌کند که کانادا هم به اجرای طرحی مشابه با آنچه هفته گذشته در ایالات متحده امریکا اعلام شده، اقدام نماید. در این طرح قرار بر این است که از سال ۲۰۲۳ به بعد تنها به پزشکانی اجازه مهاجرت به امریکا داده شود که از دانشگاه‌های معتبر جهان که دارای استانداردهای آموزشی لازم هستند، فارغ‌التحصیل رشته پزشکی شده باشند.
در کانادا تنها فارغ‌التحصیلان دانشکده‌های پزشکی این کشور و کشور امریکا به طور اتوماتیک دارای صلاحیت لازم شناخته می‌شوند و می‌توانند در بیمارستان‌هایی که با پول مالیات‌دهنده‌ها تاسیس شده به کار مشغول شوند. این عده بعد از دو سال آموزش ضمن خدمت می‌توانند پزشک خانواده شوند و بعد از پنج سال هم می‌توانند متخصص شوند.
اما دیگر پزشکان باید مراحل آزمایش و بررسی را طی کنند که معمولا شامل آزمونهای متعدد و آزمون زبان است و به گونه‌ای طراحی شده است تا این اطمینان حاصل شود که آنها نیز حداقل دارای همان حد از دانش پزشکی و قابلیت‌هایی هستند که پزشکان تحصیل‌کرده کانادایی از آن برخوردارند.
دکتر مک‌للن در تحقیق خود وضعیت پزشکان فارغ‌التحصیل خارجی و کانادایی را که از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۸ به رزیدنسی مشغول شده بوده‌اند و نیز نتایج نهایی آزمونهای آنها را برای کسب گواهی مورد بررسی قرار داده است. میزان متوسط قبولی در میان فارغ‌التحصیلان خارجی ۵۶ درصد در مقابل ۹۳.۵ درصد برای فارغ‌التحصیلان کانادایی است.
در مطالعه دیگری که در بیمارستان سنت‌پاول شهر ونکوور، که در سال ۲۰۰۶ در آن برنامه ویژه‌ای جهت کمک به عملکرد بهتر پزشکان خارجی به اجرا درآمد، انجام شده دیده میشود که این عده در ضمن کار از هر نظر با همتایان کانادایی خود برابرند اما باز هم وقتی نوبت به آزمون می‌رسد متاسفانه پزشکان خارجی با ۵۸ درصد قبولی در مقابل ۹۷ درصد قبولی در پزشکان کانادایی قرار می‌گیرند.
تخمین زده میشود که در حال حاضر ۱۵۰۰ کانادایی در دانشگاه‌های خارجی مشغول به تحصیل در رشته پزشکی هستند و این عده بعد از بازگشت به کشور در زمره پزشکان خارجی محسوب خواهند شد. به گفته دکتر راد اندرو، که سرپرستی تحقیق را نیز بر عهده داشته، آنها غالبا در آزمونهای رزیدنسی نیز نتایج ضعیفی کسب می‌کنند. او در این‌باره می‌گوید: «علت این قضیه این است اغلب این پزشکان در دانشکده‌های پزشکی‌ای تحصیل کرده‌اند که قابل مقایسه با همتایان کانادایی‌اشان نیستند.»
مشکل رزیدنت‌های بین‌المللی به بخش شفاهی و کلینیکال آزمون‌ها مربوط میشود. در این بخش ممتحن‌ها در نقش بیماران ظاهر می‌شوند تا ببینند که این «دکتر بعد از این»ها موارد فرضی‌ای را که با آن برخورد می‌کنند، چگونه حل و فصل می‌نمایند. این‌طور به نظر می‌رسد که در بسیاری از دانشکده‌های محل تحصیل این پزشکان روش‌های مدرنی که در امریکای شمالی رایج است، به آنان آموخته نمی‌شود. در این روش‌های مدرن پزشکان می‌توانند بیماران را به این تشویق کنند که به تشخیص پزشک و روش درمانی‌ای که برمی‌گزیند، اعتماد کنند.
دکتر اندرو می‌گوید: «بسیاری از فارغ‌التحصیلان پزشکی… یاد گرفته‌اند که بگویند کار من دکتری کردن است و بقیه این‌ها کار شماست.»
به گفته او خبر خوب این است که کار بیشتر روی این جنبه از آزمونهای پزشکی در سال‌های اخیر سبب شده تا درصد قبولی پزشکان تحصیل‌کرده خارج در سال ۲۰۰۸ معادل ۷۴ درصد و در سال ۲۰۰۹ معادل ۸۳ درصد از کل شرکت‌کنندگان در آزمون باشد.
برای مطالعه این نوشتار در صفحات جدید سایت که در مرحله آزمایش است، اینجا را کلیک کنید.
برای مشاهده اصل مطلب اینجا را کلیک کنید.
ثبت دیدگاه