انعکاس مقاله بهادر ذبیحیان خبرنگار ایرانی‌الاصل در وبسایت فرانسه‌زبان مهم‌ترین رسانه کانادا (سی‌بی‌سی/رادیو-کانادا ) با استقبال بسیار گرم و مثبت کاربران ایرانی مواجه شده که از کامنت‌های آنها بر مطلب وی کاملا آشکار است.
اکثر این کابران کسانی هستند که برای مهاجرت به استان کبک تقاضا داده‌اند، مصاحبه شده‌اند و از قبولی خود مطمئن هستند اما ماه‌هاست از تاخیرهای بی‌دلیل، وعده‌های عملی‌نشده، رفتارهای متناقض و تصمیمات نیمه‌کاره اداره مهاجرت کانادا و دفتر ویزای آنکارا در عدم بررسی این پرونده‌ها و یا انتقال به یک دفتر ویزای دیگر (پاریس) و بی‌توجهی اداره مهاجرت کبک در پیگیری وظایف قانونی خود به تنگ آمده‌اند و اعتراض‌شان را از طریق ابزارهای رسانه‌های اجتماعی به‌ویژه توییتر به وزیر مهاجرت کانادا منتقل کرده‌اند.
بهادر ذبیحیان که بر اساس توضیحات علی مختاری در وبسایت رسمی‌اش مدت‌هاست پیگیر این موضوع بوده و با مدیر کنپارس هم بعد از انعکاس اعتراض ایرانیان در روزنامه Lapresse چند نوبت تماس داشته در گزارش حرفه‌ای خود دقیقا بر روی نکته‌ای دست گذاشته است که می‌تواند این موضوع نه چندان حساس برای کانادایی‌ها را به یک سوژه مهم و قابل بحث تبدیل کند یعنی رفتار توهین‌آمیز و به یک معنا جهان سومی سفارت کانادا در آنکارا.
ذبیحیان در ابتدا، گزارش خود را با موضوع فشار کاری بسیار سنگین سفارت کانادا در آنکارا به دلیل تعطیلی ناخواسته سفارت کانادا در دمشق و تعطیلی (خواسته؟!) سفارت این کشور در تهران آغاز می‌کند تا ضمن یادآوری دشواری‌های کاری اعضا سفارت در آنکارا و ایجاد همدلی با آنها زمینه را برای بیان موضوع مهم‌تر که محور اصلی گزارش است جلب کند و آن اینکه این سفارت با ارسال ایمیل‌هایی به افرادی که در توییتر یا سایر ابزارهای ارتباطی، وزیر مهاجرت کانادا را مخاطب قرار داده و به وی اعتراض کرده‌اند پیام‌های غیردوستانه‌ای مبنی بر توقف این کار ارسال کرده که در اشل کانادایی غیرقابل باور و با هیچ توجیهی قابل پذیرش نیست. به‌ویژه که باید به‌خاطر داشته باشیم از منظر متقاضیان مهاجرت چنین پیام‌هایی می‌تواند به معنای تاثیرگذاری منفی بر بررسی پرونده‌ها تعبیر شود درحالی‌که قانونا اداره مهاجرت چنین حقی ندارد و بعید است که مسئولان سفارت کانادا در ترکیه هم واقعا چنین منظوری از ارسال این ایمیل‌ها داشته باشند که می‌تواند تبعات سنگینی برای آنها به دنبال داشته باشد.
ذبیحیان در ادامه، توضیحات امیر، یکی از ایرانیانی که از طریق ارسال توییت برای وزیر جدید مهاجرت در کمپین‌های اعتراضی شرکت کرده و چنین ایمیل‌هایی دریافت کرده منعکس کرده به‌ویژه این نکته را که وی از لحن چنین ایمیلی که از مسئولان یک کشور پیشرفته و دموکراتیک بسیار دور از انتظار است، متعجب شده است. امیر ضمن اینکه می‌پرسد مگر توییت کردن خلاف قانون است ادامه می‌دهد «من حق اعتراض دادم و زمانی‌که [سفارت کانادا در] آنکارا، وزارت مهاجرت و شهروندی کانادا و وزیر پاسخ‌گو نیستند مردم توییت می‌کنند تا پاسخ قانع‌کننده‌ای دریافت کنند. اما این‌طور به نظر می‌رسد که سفارت کانادا در آنکارا می‌خواهد ما را مجبور کند دست از اعتراض برداریم و تهدیدمان می‌کند.»
ذبیحیان در ادامه پاسخ‌های افرادی از سفارت آنکارا و اداره مهاجرت کانادا را منعکس شده که در پاسخ به پرسش‌های وی به کلیاتی در مورد فشار کاری در این دفتر به دلیل رسیدگی به وضعیت پناهندگان (احتمالا سوری) و لزوم صبر و انتظار متقاضیان پرداخته‌اند اما چون همیشه از زیر بار سوالات اصلی شانه خالی کرده‌اند: «چرا پرونده‌های معطل مانده نظیر موارد قبلی به دفاتر خلوت‌تری چون پاریس منتقل نمی‌شوند؟ و مهم‌تر از آن «دفتر آنکارا و اداره مهاجرت کانادا با چه مجوزی و بر اساس کدام‌یک از اصول مورد قبول کانادایی‌ها اقدام به ارسال این ایمیل‌های تهدیدآمیز کرده است؟»
مقاله بهادر ذبیحیان را اینجا ببینید.
توضیحات آقای مختاری را اینجا ببینید.
ثبت دیدگاه