در نوشتار قبل به معرفی کلی مفهوم رگولیتد بودن یک شغل و دلیل اهمیت این نوع رشته‌ها و ساختارهای قانونی ارائه دهنده آن پرداختیم. در این قسمت بیشتر بر روی موضوع تفکیک مشاغل رگولیتد و خصوصا مشاغل فنی-حرفه‌ای تمرکز یافته‌ایم.
آیا مشاغل رگولیتد از نظر سطح تخصص با هم تفاوت دارند؟ چند دسته مشاغل رگولیتد داریم؟
مشاغل رگولیتد را معمولا به دو دسته کلی تقسیم می‌کنند: مشاغل تخصصی professions و مشاغل فنی-حرفه‌ای trades (نظیر برق‌کار، لوله‌کش یا آرایشگری).
مشاغل گروه اول نظیر پزشکی، پرستاری، مهندسی، تدریس و نظایر اینها، مشاغلی هستند که دریافت یک مدرک تحصیلی از کالج یا دانشگاه در آن شرط است. یعنی فرد متقاضی نیازمند به گذراندن دوره‌های آکادمیک معمولا بین ۲ تا ۱۰ سال (و حتی بیشتر) بوده تا از نظر میزان دانش آن رشته به حدی برسد که بتواند در آن زمینه مشغول بکار شود. اما در گروه دوم دانش آکادمیک شرط ضروری نیست و فرد ممکن است با کارآموزی زیردست فردی که در این رشته تجربه ، تخصص و مجوز دارد آن را فرابگیرد. در واقع، در این گروه تجربه، مقدم بر دانش آکادمیک است. معمولا دریافت مجوز کاری در گروه دوم بسیار ساده‌تر و سریع‌تر از گروه اول است.
در میان گروه اول یعنی مشاغل تخصصی هم یک تفکیک کلی و مهم انجام می‌شود: مشاغل مربوط به گروه بهداشت و درمان و مشاغل غیر مرتبط با بهداشت و درمان. مشخصا در گروه اول، انواع شاخه‌های پزشکی، پرستاری، دندان‌پزشکی، داروسازی و نظایر اینها قرار می‌گیرد. در گروه دوم رشته‌هایی چون حسابداری، تدریس، وکالت، مهندسی و نظایر اینها قرار می‌گیرد. معمولا حساسیت روی رشته‌های گروه بهداشت و درمان از نظر نیاز به داشتن مجوز شغلی، بسیار بالاتر و مجازات‌های درآمدزایی فاقد مجوز در این گروه خیلی بالاتر است. دریافت مجوز در آنها نیز معمولا پروسه دقیق‌تر و طولانی‌تری دارد.
آیا رشته‌های رگولیتد توصیه‌ای و غیراجباری هم داریم؟
در واقع، این رشته‌ها دیگر رگولیتد نیستند. رگولیتد بودن به معنای اجبار در دریافت مجوز کاری است. اما رشته‌هایی هستند که ثبت‌نام در نهاد رسمی مربوط به آنها و رعایت مقررات و استانداردهای مربوط به آنها توصیه شده است. با دریافت گواهی‌نامه‌های مربوطه از طریق این نهادها و سازمان‌ها، فرد به بازار کار نشان می‌دهد در میان متقاضیان این رشته کاری، فرد متخصص‌تر و آگاه‌تری‌ست و به جزییات رشته شغلی خود اشراف بیشتری دارد اما اگر هم این کار را نکند می‌تواند در بازار کار مشغول به کار شود. از سوی دیگر اینکه اسم فرد در دایرکتوری آن نهاد یا انجمن ثبت شود می‌تواند به کاریابی وی کمک کند چون بسیاری از این نوع مشاغل به صورت قراردادی هستند و مشتریان برای یافتن فرد مورد نظر قبل از هر چیز، فهرست این انجمن‌های تخصصی را مرور می‌کنند و یا با آنها مشورت می‌کنند.
برای مطالعه متن کامل نوشتار در سایت کاریابی کنپارس، اینجا را کلیک کنید.
ثبت دیدگاه