سال هاست که در زمینه مهاجرت به کانادا فعالیت می کنم و در این سالها به دلیل جنس کار با وکلای بسیاری آشنا شده ام. در چند سال اخیر هفته ای یا دست کم ماهی نبوده است که یک وکیل کانادایی از آن جنس که برخی می پسندند، با من تماس نگرفته باشد و در مورد پرونده تجاری یک هموطن با من مشورت نکرده باشد. به این معنی است که یک هموطن هم زبان من برای مهاجرت به کانادا به جای استفاده از خدمات هموطنانش که اتفاقا بسیار هم در دسترس هستند و معمولا دفاتری در تهران یا گاه در نزدیکی محل زندگی متقاضی دارند، ترجیح داده است از خدمات یک وکیل کانادایی که نامش را ای بسا در گوگل پیدا کرده است، استفاده کند. برخی از این عزیزان هم این حرکت را نوعی حرکت هوشمندانه می دانند که از اساس به اصل جنس مراجعه کرده اند و برای رفتن به کانادا از خدمات یک کانادایی استفاده کرده اند حال اگر شانس یار باشد این کانادایی، تبارش ویتنامی یا چینی و یا عرب نباشد. نه اینکه ما با افرادی از این تبار مشکلی داریم، نه اصلا، از این جهت عرض می کنم که فرد دنبال اصل جنس است و منشا تفاخر در انتخاب وکیل که همانا کانادایی بودن اوست در نهایت مخدوش می شود.
دقت کنید آنچه اینجا نوشته ام بیشتر درمورد پرونده های تجاری که پیچیدگی خود را دارند صادق است. در پرونده های ساده و غیرتجاری کمتر این ماجرا به چشم می خورد.
حال این دوست عزیز ما با چند مشکل دست به گریبان است:
۱- مشکل ارتباط و فهم متقابل که بلای جان بسیاری از دوستان است. وکیل شرایط قبول پرونده و شکل انجام کار از طرف خود را می گوید و هموطن ما که قطعا بخشی از آن صحبت را از عمق جان آن گونه که به زبان شیرین فارسی سخن می شنود، درک نکرده است، ای بسا فقط می گوید (یس یس اوکی). به خصوص آنجا که وکیل محترم در مورد دستمزد و هزینه اقدام می گوید و او هیچ ایده ای در مورد روش تحمیل هزینه آقای وکیل ندارد. نمی داند که برای هر دقیقه ای که وکیل صرف پرونده وی می کند حتی زمانی که برای خواندن و پاسخ ایمیل موکل صرف می کند و یا پاسخ تلفنی سوال عادی موکلان که « از پرونده ام چه خبر» هم صورتحساب دریافت می کند.
۲- مشکل بی تجربگی وکیل کانادایی در مورد پرونده های ایرانی. هر کشوری سیستم و مختصات خود را دارد، وکیل شما در برابر اداره مهاجرت از یک سو باید قوانین مهاجرتی را مسلط باشد و از سوی دیگر وضع شما را در ایران بفهمد، سیستم ایران را بشناسد، سیستم تجاری و اموزشی را بشناسد، مدارک را بشناسد و بفهمد و خلاصه بداند که با چین و هند و فرانسه چه تفاوتی دارد آن هم مملکت گل و بلبل ما که در آن سیستم حقوقی و قانون حرفی می زند و در عمل آنچه در حوزه کسب و کار انجام می شود، چیز دیگری است. این می شود که موکل ایرانی محترم که افتخار استخدام یک وکیل کانادایی زبده را پیدا کرده است، باید اگر بتواند کلاس درسی هم دایر کند برای شناسندن تفاوت های سیستم و توضیح آنها البته اگر بتواند و آن هم به هزینه خود. عرض کردم برای دقایقی که از وکیل محترم کانادایی وقت می گیرد، باید دلار هزینه کند. حتی اگر این دقایق برای آموزش وی صرف شود. اگر در آموزش وی ناتوان باشد که در ۹۵ درصد موارد همین است برای وکیل چاره ای نمی ماند جز اینکه دست به دامن یک وکیل ایرانی شود تا بداند در پرونده موکل محترم ایرانی اصولا چه مدارکی باید بخواهد. چه چیز در سیستم ایرانی شدنی است و چه چیز نشدنی است و اینجاست ما می شویم طرف حساب آقای وکیل که باید حالا او هزینه کند تا کمک بگیرد. به این ترتیب هزینه ای که ما از او می گیریم به علاوه وقتی هم که صرف پرونده موکل می کند، برابر می شود با هزینه ای که ان بخت برگشته باید پرداخت کند.
۳- مشکل اطلاعات سطحی وکیل کانادایی در حوزه مهاجرت در مقایسه با همکاران ایرانی. همکاران ایرانی وکلای کانادایی زیر بمباران سوال و مراجعه اند و صدها پرونده ای بسا مشابه را انجام داده اند اما بیشتر وکلای کانادایی در سال به تعداد انگشت شمار پرونده مهاجرتی دارند؛ آن هم هر یک از کشورهای مختلف. بنابراین برای هر مورد باید وقت صرف کنند تا بتوانند عمق مقررات کانادا در آن زمینه خاص مهاجرتی را درک کنند. درست مثل پزشکان محترمی که در ایران این روزها در کار پر سود عمل بینی هستند، به جرات می توان گفت برخی از آنان احتمالا با چشم بسته نیز می توانند بهترین بینی دنیا را تحویل دهند تنها به دلیل آن گفته شیرین پارسی که می گوید کار نیکو کردن از پر کردن است. حال همان بینی را به دست بهترین و حاذق ترین پزشک جراح سوئدی بسپارید که در سال دو عمل این چنینی هم ندارد، در این حالت هم ده برابر هزینه می کنید و هم باید فاتحه بینی را بخوانید و شاید مجبور شوید به وطن بازگشته سراغ یکی از همان پزشکان هموطن بروید تا بینی کج را شاید صاف کند.
این می شود که ما در بسیاری موارد پرونده هموطنان عزیز را با یک واسطه کانادایی دریافت می کنیم گاه اقبال با هموطن ما یار است و همان آغاز از ما کمک می خواهند و گاه یار نیست و وقتی مشکلی پیش می آید، وکیل محترم کانادایی برای رفع آن سراغ ما را می گیرد، درست مانند همان بینی که کج عمل شده.
هموطنان نیز گاه از همان ابتدا در جریان قرار می گیرند و به تصورشان از این پس ما در برابر پرونده مسوولیم و تو گویی قرارداد وکالت را با ما بسته اند و انتظار خدمات موکلین را دارند که مجبوریم توضیح دهیم که عزیز دل شما موکل آقای مثلا مایکل جان هستید، نه من و ایشان از من مشورت خواسته اند و من نیز مشورت داده ام و اصلا قرار نبوده که با ما در تماس باشید، خود ایشان خواسته شما در جریان باشید که با ما مشورت کرده است، چیزی که بسیاری از آنان نمی خواهند و موکل ایرانی تا آخر هم نمی داند.
از این مرحله که بگذریم، می رسیم به نقطه ای که آقای فرضی مایکل جان فرستادن صورتحساب را شروع می کند و هموطن وکیل کانادایی دار ما می بیند هر چه پرداخت می کند، تمامی ندارد. درست همانند آخرین موردی که داشتیم؛ هموطن زنگ زده است که فلانی! برای پرونده ای با این مشخصات شما چقدر می گیرید؟ عرض شد فلان مقدار دلار و آه از نهادش برخاست که من تاکنون پنج برابر این مقدار دلار به آقای فرضی ماکل جان داده ام و می دانم با کمک شما پرونده ما را ثبت کرده است ولی باز برایم صورتحساب فرستاده. پرسیدم قرارداد شما چه بوده؟ گفت: «ایشان گفتند ساعتی شارژ می کنند و از من پولی را گرفتند برای نهادن در حسابی که می گفتند مال من است و به تدریج که کار می کنند صورتحساب می کنند و بر می دارند. چند بار از من خواسته اند آن حساب را پر کنم و الان می گوید تمام شد و باز هم بریز. گفتم چاره ای نیست و شما با این روش موافقت کرده اید.»
و تقریبا در همه موارد این سخن به گوش می رسد که ای کاش از ابتدا به شما مراجعه کرده بودیم، اتفاقا منزل ما در همین حوالی میدان ونک است…
ثبت دیدگاه