در این قسمت از مجموعه مطالب می خواهم به یکی از ایرادات عمیق تر کاندونشینی برای تازه واردان در منطقه North York که معمولا در مواجهه های اولیه کمتر به آن توجه می شود بپردازم و احتمالا در مطلب مرتبط بعدی، بحث را جمع کنم.
در این نوبت در توجیه عدم توصیه به زندگی در این منطقه (که مهم ترین استدلال من برای متقاضیان است)، سراغ همان موردی می روم که دلیل اصلی انتخاب این مرحله است و در اشاره به محاسن این منطقه هم به آن پرداخته بودم یعنی «بالا بودن استانداردهای زندگی در کاندوهای این منطقه» و هزینه هایی که به همین دلیل بر دوش مستاجران می افتد. قبلا در مطلبی با عنوان «کاهش فاصله میان نرخ اجاره آپارتمان و کاندو در تورنتو» به ایرادی که هم اکنون می خواهم آن را تشریح کنم اشاره کوتاهی کرده بودم اما به نظرم الان فرصت خوبی ست تا این مورد را کاملا بشکافیم.
شما اگر به بهانه اقامت موقت یا در زمان انتخاب مکانی برای اسکان دائم نگاهی هم به کاندوهای این منطقه خصوصا موارد لوکس تر انداخته باشید و بعد هم سراغ آپارتمان های اجاره ای در مناطق دیگر و حتی نزدیک به این منطقه رفته باشید به احتمال زیاد زندگی در آپارتمان های اجاره ای را با اکراه خواهید پذیرفت. مخصوصا اگر در آپارتمان های شیک تری در مناطق بهتری از تهران زندگی کرده باشید و یا قبل از ورود به کانادا، مدتی را در دوبی یا مالزی زندگی نیمه-توریستی، نیمه مهاجر داشته بوده باشید. خوب! این روزها تعداد افرادی که با این مشخصات به کانادا می آیند کم نیست.
شما در فضای یک کاندوی یک یا دوخوابه در منطقه North York سیستم تهویه مطبوع، اجاق گاز (معمولا) خیلی شیک، ماشین لباس شویی و خشک کن به همراه دستگاه ظرف شوی برقی dishwasher، ماکرویو جاسازی شده در کابینت ها، شیرآلات استیل شیک تر، کابینت های شکیل دسته طلایی یا نقره ای یا… و مسائلی از این دست می بینید. البته این چند مورد آخر به میزان لوکس بودن کاندو بستگی دارد و در همه آپارتمان ها به یک کیفیت نیست اما کیفیت آنها با آپارتمان های اجاره ای که عموما بیش از ۴۰ سال از عمرشان می گذرد و همه وسایل در آن برای استفاده طراحی شده اند نه لزوما زیبایی، تفاوت می کنند.
در این آپارتمان ها از ماشین ظرف شویی خبری نیست و برای ماشین لباس شویی و خشک کن هم باید قدم رنجه کرده و به سالن ویژه این کار laundry room که برای همه ساکنان ساختمان مشترک است بروید. ماکرویو را هم خودتان باید تهیه کنید (احتمالا ارزان ترین مدل از Walmart) و کابینت ها هیچ جنبه زیبایی ندارند و تا حالا حداقل ۱۵-۲۰ بار رنگ شده اند تا بتوان آنها را به مستاجر بعدی تحویل داد. همین وضع در مورد امکانات درون دست شویی و حمام هم هست، شیکی و لوکس بودن نسبی اولی در برابر کهنه اما کاربردی بودن. وقتی پایتان را از واحد خود بیرون بگذارید و امکانات ساختمان ها را با هم مقایسه کنید وضع به مراتب متمایزتر می شود. در آپارتمان اجاره ای عموما از اتاق ورزش یا استخر داخل ساختمان و سونا خبری نیست (البته ساختمان های اجاره ای دارای آنها هم هستند اما در کل این از مشخصات عمومی این ساختمان ها نیست) در حالی که چنین امکاناتی به اضافه برخی امکانات دیگر در کاندوهای جدیدساز از ضرورت هاست.
خوب، اگر شما بخواهید دچار این احساس بد نشوید که با مهاجرت به کانادا استانداردهای زندگی اتان افت کرده است چه می کنید؟ زندگی در کاندو یک انتخاب غیرقابل اجتناب و منطقه نورث یورک از این نظر یک انتخاب ویژه است. اما توصیه من چیست؟ با عرض معذرت از دوستان، من سخنانی چون «حفظ استانداردهای زندگی» را خیلی گول زننده و برای اکثریت قالب مهاجران نیروی متخصص، دروغین می دانم قبلا هم در این باره به تفصیل نوشته ام (می توانید جزییات را اینجا بخوانید) به علاوه معتقدم استانداردهای واقعی زندگی چیزهای دیگری ست که ما در ایران خیلی پیش از اینها آنها را از دست داده ایم و زندگی در آپارتمان های چنین و چنان هم مشکلی را حل نمی کند (بحثش بماند برای فرصتی دیگر) اما اگر خیلی در این مورد اصرار دارید حداقل با چشمان باز عمل کنید.
واقعیت این است که ایرانیان خصوصا خانم های ایرانی خیلی زود اسیر آن بخش از جاذبه های کاندوها می شوند که عملا برایشان به عذاب تبدیل می شود. مهم ترین هزینه ای که شما در بسیاری از کاندوها پرداخت می کنید «فقدان فضاست.» به دلیل افزایش قیمت زمین در دو دهه گذشته در شهرهای بزرگ و خصوصا در منطقه هایی نظیر North York برای اینکه رقم پایه واحدها خیلی بالا نرود (که البته به رغم این موضوع، باز هم خیلی بالا رفته است) مرتبا از فضای مفید واحدها کاسته شده است. به جرات می گویم که به صورت عمومی، یک کاندوی یک خوابه در این منطقه از یک بچلر یا استودیو در آپارتمان های اجاره ای کوچکتر است و بدتر اینکه تمام فضاهای مفید و سوراخ و سنبه های واحدهای کاندویی هم با چیزی پر شده است مثلا جایی که می توانست کمد لوازم بچه ها باشد الان شده محل قرار دادن ماشین لباس شویی و خشک کن. باید مدتی در این آپارتمان های خوش آب و رنگ زندگی کنید و بعد به یک آپارتمان اجاره ای هم رتبه (منظورم از نظر تعداد اتاق خواب است) بروید تا ببینید اختلاف فضاهای در دسترس چقدر زیاد است. و بعد این فضا با چه چیزی پر شده است؟ ماشین ظرف شویی خیلی شیک و مدرن است و به شما احساس استاندارد بالای زندگی می دهد اما یک خانواده تازه وارد در کانادا چقدر ظرف شستنی دارد که به چنین ماشینی نیاز داشته باشد؟ کدام مهمانی یا رفت و آمدی در کار است که ماشین ظرف شویی بخواهد؟ اگر هم باشد که عموما به دلیل فضای بسیار تنگ آپارتمان باید رفت سراغ فضاهای بیرونی و عملا باز ماشین شیک و مارک دار بلااستفاده می ماند. بگذریم که خیلی از ایرانی ها که مجبورند پول برق مصرفی در واحد را بپردازند به سرعت به این نتیجه می رسند که همان استفاده ماهی یک بار از ماشین ظرف شویی را هم تعطیل کنند و همه ظرف ها را با دست مبارک بشورند. این قصه به نوعی دیگر اما رقیق تر در مورد ماشین لباس شویی و خشک کن هم صادق است چون عموما میزان استفاده از آنها با فضایی که اشغال می کنند قابل مقایسه نیست اگرچه آنها خیلی کاربردی تر از ماشین ظرف شویی هستند.
مطالب مرتبط اینجا می آیند.
همین کمبود فضا در مورد فضاهای جانبی هم صادق است یعنی کاندوها معمولا بالکن های خیلی کوچک تر و غیرقابل استفاده دارند؛ یا فضاهایی چون لاکر (کمدهای بزرگ یا فضاهای محصور در زیرزمین برای قرار دادن اشیا بدون استفاده بزرگ تر) را که صاحب خانه باید برایش هزینه بیشتری می داده یا جداگانه خریداری می کرده معمولا به مستاجر نمی دهد و خودش از آن استفاده می کند یا به کس دیگری اجاره می دهد و یا اصلا خریداری نمی کند در حالی که در آپارتمان های اجاره ای معمولا از همان فضای بالکن به عنوان یکی از فضاهای خیلی بزرگ برای انبار کردن وسایل اضافی استفاده می شود و بر اساس استانداردهای قدیمی ۴ دهه پیش، همه اتاق ها کمدهای خیلی بزرگ و جادار دیواری و چه بسا walking closet (کمد خیلی بزرگی معمولا در اتاق خواب دارای طبقه ها و فضاهای زیاد) دارند.
این معضل فضا وقتی جدی تر می شود که در نظر داشته باشیم بسیاری از ایرانیان تازه وارد که معمولا حداقل یک فرزند دارند برای کنترل هزینه ها، واحدهای یک خوابه اجاره می کنند و بدین تریتب در فضایی که از ابتدا برای یک زوج هم چندان جادار نبوده، یک بچه که نیاز به تحرک بیشتری هم دارد باید مرتبا به در و دیوار بخورد. این نکته را دستکم نگیرید چون زمستان های طولانی کانادا خصوصا برای تازه واردانی که احتمالا وسیله نقلیه مناسب ندارند و بعید است تا مدت ها کار تمام وقت هم داشته باشند توام با گذراندن زمان های طولانی در منزل است. فضاهای بسته فاقد تحرک که بنا بر همان عادات مربوط به حفظ استانداردها! با میز و مبل و این جور چیزها پر شده اند برای اعضا پراسترس و نگران خانواده و کودکانی که دلشان برای دوستان و اعضا فامیل در ایران تنگ شده حکم زندانی را پیدا می کند که در آن شیر آب گرانقیمت دست شویی یا دسته طلایی کابینت خیلی به چشم نخواهد آمد.
این درحالی ست که در بسیاری از آپارتمان های اجاره ای یک خوابه، فضای پذیرایی آن چنان جادار است که شما می توانید با اندکی ذوق و ابتکار و هزینه بسیار اندک (کمتر از ۴۰-۵۰ دلار)، یک اتاق کوچک برای فرزندتان درست کنید. من و همسرم در ایام اجاره نشینی چنین کردیم و به خوبی هم جواب گرفتیم. نکته جالب هم اینجا بود که این فضای اضافه شده به قدری خوب از کار درآمده بود که وقتی می خواستیم آپارتمان را ترک کنیم، مسئول معرفی آپارتمان به متقاضیان جدید با نشان دادن آن فضا برای واحدش تبلیغ هم می کرد و به آنها می گفت در واقع، یک واحد دوخوابه را با هزینه یک واحد یک خوابه اجاره می کنند!
شما فرض را بر این بگذارید که کاندوهای یک خوابه جدید در فضاهای داخلی حداقل چیزی حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد از مشابه های آنها در آپارتمان های اجاره ای کوچکتر هستند (من تا ۵۰ درصد کوچکتر هم دیده ام) و اگر به این مقایسه، فضاهای تکمیلی و کاربردی را هم اضافه کنیم که اوضاع بدتر می شود پس وقتی در حال محاسبه اختلاف حداقل ۲۰۰-۳۰۰ دلاری بین اجاره کاندو با آپارتمان هستید در نظر داشته باشید که این اختلاف به ارزش واقعی و بر اساس فضای مفید در اختیار، خیلی بیشتر است. البته کاندوهای بزرگ تر هم موجود هستند و شما می توانید سراغ واحدهای با تعداد خواب بیشتر هم بروید اما طبیعی ست که قیمت اجاره آنها هم به همین نسبت بالاتر می رود و مثلا اگر قرار است شما بالای ۲۰۰۰ دلار اجاره بدهید شاید گوشه چشمی به تاون هاوس های اجاره ای منطقی تر باشد که از حوصله این بحث خارج است.
در کنار اینها یک بحث کوچک هم می ماند و آن چشم انداز است. من در مطلب قبلی به این موضوع در قالب معرفی حال و هوای این منطقه اشاره کرده بودم اما واقعیت این است که این منطقه روز به روز بیشتر در حال فشرده تر شدن است. شما امروز در واحدی قرار می گیرید که به نظر می رسد چشم انداز چندان بدی ندارد اما ۳ ماه دیگر می بینید که دو تا چرثقیل بزرگ و تعداد زیادی بیل مکانیکی در حال کار در فضایی هستند که شما فکر می کردید فضای سبز است و کمتر از ۶ ماه دیگر یک برج ۴۰-۵۰ طبقه درست جلوی چشم انداز شما سبز می شود و تا مدت ها هم به همین شکل در حال آماده سازی و ساخت و ساز باقی می ماند. کافی ست به طرح های در دست ساخت یا طراحی کمپانی های بزرگ کاندوسازی در این منطقه در ۵ سال آینده نگاه کنید تا دریابید چه جنگلی از ساختمان در این ناحیه در حال شکل گیری ست مگر اینکه حباب مسکن که خیلی ها مدتی ست از ترکیدن آن اظهار نگرانی می کنند آسیبی ببیند که در این صورت قبل از همه پروژه های کاندوسازی به حال خود رها خواهند شد.
در یک جمع بندی سریع باید متذکر شد که اگر برای شما فضای تحرک خصوصا برای فرزندتان اهمیت بیشتری نسبت به میزان وسایل درون آپارتمان و شیکی ظاهری آنها دارد حتما در زمان تهیه مکانی برای اقامت دائم، به آپارتمان های اجاره ای هم سری بزنید و مجموعه فضاها را در هر دو مکان با هم مقایسه کنید.
در نوبت بعد که امیدوارم آخرین مورد از این مجموعه باشد به موضوع مدارس و تحصیل بچه ها می پردازم.
ثبت دیدگاه