یک دهه پیش، صنعت پوشاک در کانادا سیر نزولی خود را آغاز کرد و بتدریج از سرعت حرکت آن کاسته شد. جهانی‌شدن اقتصاد و حرکت به سمت واردات بیشتر در این زمینه نیز سبب شد تا این صنعت، که تمرکز آن هم غالبا در شهر مونترال کانادا بود، به بدترین وضعیتی که ممکن بود دچار شود. با تعطیلی کارخانه‌های تولید لباس و کوچ آنها به خارج از کشور، تعداد زیادی از افراد در این زمینه از کار بیکار شدند. تصور بر این بود که کانادا دیگر نمی‌تواند با تولیدات کارخانه‌های پوشاک کم‌هزینه آسیایی رقابت کند.
از نظر آماری اتفاقی که در آن زمان افتاد این گونه بود: طی ۱۰ سال حدود ۴۰ هزار نفر بیکار شدند. اما در همین مدت اتفاق دیگری در حال شکل گیری بود: این صنعت دوباره خود را از نو ساخت.
آنچه در صنعت پوشاک اتفاق افتاد مشابه با همان چیزی بود که بعد از ظهور کشورهایی چون چین، کره جنوبی، هند و دیگر اقتصادهای درحال توسعه برای باقی بخش‌های تولیدی نیز افتاد.بخش‌هایی که به نیروی کار وابستگی بیشتری داشت به مناطق ارزان قیمت‌تر انتقال داده شد اما بخش فکری و تعیین کننده‌ای که در پس این محصولات یا تولیدات بود، در محل قبلی خود باقی ماند و صنایع مذکور به سرمایه‌گذاری بیشتر در این بخش از بیزینس پرداختند.
شرکت‌های تولید پوشاک به جای این‌که خود را به عنوان دوزنده لباس‌ها در نظر بگیرند، با تمرکز بر ایده‌های نو، خلاقیت، تولید مارک‌های جدید و توزیع لباس، توانستند موقعیت خود را از آنچه بود ارتقا دهند. شرکت‌هایی مثل Le Château به ادغام عمودی بخش‌هایی چون تولید، صادرات، بازاریابی و طراحی پرداختند.
در این مرحله آن بخش از این بیزینس که بیشتر با موضوع مد سر و کار داشت رونق گرفت: بنا به گفته آقای الیوت لیفسن، معاون رئیس شرکت Peerless Clothing در شهر مونترال و مدیر فدراسیون پوشاک کانادا، در حال حاضر هر ساله ۴۰۰ نیروی جوان از رشته انگلیسی‌زبان مد (CEGEP fashion programs) فارغ‌التحصیل میشوند تا در این صنعت به کار مشغول شوند. وی به‌رغم تصور عمومی که از این صنعت به عنوان یک صنعت در حال احتضار وجود دارد، می‌گوید :« ما زنده هستیم و حالمان هم خوب است.»
او می‌افزاید که به صنعت پوشاک نیز باید همچون دیگر صنایع بزرگ استان از جمله صنعت هوافضا و داروسازی نگاه کرد. شرکت‌هایی که در صنایع نامبرده به کار مشغول هستند هم فعالیت جهانی دارند اما کارکردهای مهمی چون تحقیق و توسعه را نیز دارا هستند که همگی در همین‌جا یعنی کانادا اتفاق می‌افتد.
بر اساس تحقیقی که اخیرا نتایج آن منتشر شده، بیزینس‌هایی کانادایی در زمینه پوشاک، که ۵۲ درصد از آنها در استان کبک متمرکز هستند، وضعیت بسیار خوبی دارند و همچنان در حال رشد هستند. در حالی که اغلب مشاغل در مجموع نسبت به ۱۰ سال گذشته وضعیت ضعیف‌تری دارند، اما مشاغل تروتمیزی چون بخش پوشاک رشد کرده و در حال حاضر ۷۳ هزار نفر در آن مشغول به کار هستند.
آلن میلشتن که گزارش مربوط به این صنعت را برای Apparel Human Resources Council تهیه کرده است، معتقد است که این رقم می‌تواند تا سال ۲۰۱۲ به ۸۶ هزار نفر نیز برسد. میلشتن در بررسی‌های خود متوجه این نکته شده است که شرکت‌های فعال در این حوزه بسیار نسبت به رشد خود در آینده خوشبین هستند. پاسخ‌دهندگان به سوال‌های وی برای بخش خدماتی حرفه خود ۲۲ درصد رشد و برای بخش تولیدی و اشتغال در آن نیز تا ۱۳ درصد رشد را پیش‌بینی کرده بودند.
میلشتن می گوید: «قبلا شاهد چنین چیزی نبوده‌ایم.» طی چندین دهه این نخستین بار است که تولیدکنندگان کانادایی لباس برای آینده این صنعت در کشور چشم‌انداز خوبی را متصور هستند. میلشتین می‌گوید: «قرار نیست آنچه به چین رفته دوباره به کانادا برگردد. آنچه رفته، رفته. اما کسانی که اینجا هستند، پایه‌های چیزی را بنا کرده‌اند که ماندگار خواهد بود. فکر نمی‌کنم که در آینده دیگر شاهد ضعف این دسته از مشاغل باشیم.»
او می‌افزاید که دو مورد خاص هست که به امیدواری برای رونق بیشتر در این حوزه کمک کرده است. یکی بالاتر رفتن سن شاغلان در این حوزه و رسیدن آنها به سن بازنشستگی که نیاز برای جایگزینی نیروهای جوان را افزایش می‌دهد و دوم این‌که بسیاری از شرکت‌ها در بخش پوشاک خود را درگیرسوال‌هایی درباره موفقیت و دوام ساخته‌اند و می‌خواهند بدانند که آیا مالک فعلی می‌تواند بیزینس خود را به نسل‌های بعد از خود منتقل سازد یا خیر. در مورد نخست، با توجه به این‌که ۲۰ درصد از نیروهای شاغل در این حوزه بالاتر از ۵۵ سال سن دارند، برای این‌که بخواهیم در آینده نزدیک تعداد نیروهای فعلی را حفظ کنیم باید به جذب ۶ هزار نیروی جدید اقدام کنیم. در مورد دوم اما طی نظرسنجی مشخص شد که ۸۲ درصد از شرکت‌های پوشاک هیچ برنامه خاصی برای موفقیت‌های درازمدت خود تدوین نکرده‌اند. با این حال هنوز هم شمای کلی این بخش از صنعت بسیار خوب است. در سال ۲۰۰۸ تولیدکنندگان لباس و عمده‌فروشان درآمدی معادل ۱۷ میلیارد دلار داشته‌اند در حالی که دستمزدی که پرداخت کرده‌اند فقط ۳.۴ میلیارد دلار بوده است.
نرخ رشد سالانه این صنعت ۶.۸ درصد بوده اما این در حالی است که سهم آن از بازار داخلی هر سال با ۱۳ درصد سقوط مواجه شده است. از میان کسانی که به عنوان تولیدکنندگان ثابت پوشاک در داخل کشور شناخته میشوند، ۴۸ درصد در خارج از کشور نیز به تولید لباس مشغولند و از میان تولیدکنندگان خارجی نیز ۶۶ درصد به تولید پوشاک در داخل کانادا مشغول هستند. در نتیجه شاهد صنعتی هستیم که عملکردی جهانی دارد و جایگاه کانادا نیز در آن خیلی خوب به نظر می‌رسد.
ثبت دیدگاه